Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

     Μελετώντας κάποιος τις διάφορες Χριστιανικές ομάδες και ομολογίες, θα παρατηρήσει ουσιαστικές διαφορές σε βασικά θέματα που έχουν σχέση με τη γυναίκα, όπως «Πως πρέπει η εκκλησία να αντιμετωπίζει την πιστή γυναίκα», «Πως πρέπει να εμφανίζεται και γενικά να καλλωπίζεται», «Ποια είναι η θέση της μέσα στο σώμα της εκκλησίας», «Ποια πρέπει να είναι η σχέση της με τον άνδρα, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού» και πολλά άλλα ερωτήματα που έχουν σχέση με το θέμα αυτό. Στα παραπάνω ερωτήματα θα αναφερθούμε με συντομία, έχοντας σαν γνώμονα το Λόγο του Θεού, ώστε να δοθούν σωστές απαντήσεις.

     Θα ήθελα όμως να κάνω μια απαραίτητη διευκρίνιση: Όλες οι υπάρχουσες απόψεις και διδασκαλίες των διαφόρων Χριστιανικών κινήσεων για το θέμα της γυναίκας «στηρίζονται» επάνω στη Βίβλο, έστω και αν μεταξύ τους είναι αντικρουόμενες, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι όλες σωστές. Για να αποφύγουμε λοιπόν τη λάθος ερμηνεία, ας ζητούμε με καρδιά ταπεινή από τον Κύριο Ιησού να μας δίνει αποκάλυψη της αλήθειας και η «αλήθεια θα φέρει πραγματική ελευθερία» μέσα στο άγιο σώμα της εκκλησίας του Χριστού.  

1.   Η ΕΥΠΡΕΠΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

     Στο Δευτερονόμιο ΚΒ/22:5 γράφει: «Η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως είναι ΒΔΕΛΥΓΜΑ εις Κύριον τον Θεόν σου». Το αρχαίο κείμενο των Εβδομήκοντα (Ο’) έχει κάποια διαφοροποίηση και αναφέρει τα εξής:«...Ουκ έσται ΣΚΕΥΗ ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου εστίν ΠΑΣ ποιών ταύτα». Εδώ, δεν αναφέρεται "η γυναίκα να μη φορέσει αυτό που ανήκει στον άνδρα", αλλά "να μην υπάρχουν ΣΚΕΥΗ του άνδρα επάνω στη γυναίκα". Επειδή η παρούσα μελέτη μου δεν εστιάζεται ειδικά στην ερμηνεία του συγκεκριμένου εδαφίου, αλλά είναι γενικότερη, θα ασχοληθούμε ειδικά σε κάποια άλλη μελέτη μας επ' αυτού. Ο Θεός, τον οποίο λατρεύουμε και υψώνουμε, είναι Θεός τάξης και ομορφιάς και ευαρεστείται όταν τα παιδιά Του ακολουθούν τις γραμμές της τελειότητάς Του και αγιότητάς Του. Η ενδυμασία της γυναίκας πρέπει να είναι σεμνή, χαριτωμένη και όμορφη. Η περιβολή γενικά της γυναίκας και η γυναικεία περιβολή του άνδρα είναι βδέλυγμα σε όποιον χώρο και αν βρίσκεται, στο σπίτι, στη δουλειά, στην εργασία, στη βόλτα, κλπ..  Ο Θεός βλέπει την καρδιά της πιστής γυναίκας (φυσικά και του άνδρα) και δεν θέλει να υπάρχει μέσα της διαστροφή. Όταν η καρδιά της πιστής γυναίκας είναι ειλικρινής ενώπιον του Θεού και θέλει να είναι ευάρεστη σε Αυτόν, τότε θα έχει και τη θηλυκότητα που χρειάζεται, γιατί η θηλυκότητα είναι για τη γυναίκα και η αρρενωπότητα είναι για τον άνδρα. Ο Θεός είναι Θεός τάξης, ομορφιάς και καθαρότητας και δεν θέλει η γυναίκα να παραμελεί τον εαυτό της και να είναι ατημέλητη. Αντίθετα, πρέπει να είναι πάντοτε καθαρή και καλοντυμένη, ευχάριστη και χαριτωμένη, για να μην προσβάλλεται ο Κύριος, γιατί το σώμα της είναι «ναός» (κατοικητήριο) του Θεού.

     Ο Ιησούς δεν τριγυρνούσε ξυπόλυτος και κακοντυμένος, κηρύττοντας το ευαγγέλιο, όπως πιθανόν να παρουσιάζεται σε κάποια κινηματογραφική ταινία, αντίθετα, βλέπουμε ότι ο χιτώ-νας που φορούσε όταν Τον συνέλαβαν στον κήπο της Γεθσημανής ήταν «άραφος και υφαντός», δηλαδή μεγάλης αξίας, γι’ αυτό και οι Ρωμαίοι στρατιώτες για να μην τον καταστρέψουν, τον έβαλαν σε κλήρο ποιος θα τον έπαιρνε (βλ. Ιωάννης ΙΘ/19:23-25, Ψαλμός ΚΒ/22:18). 

     Εδώ, όταν αναφερόμαστε στην ανδρική περιβολή της γυναίκας, σε καμιά περίπτωση δεν έχει σχέση με το αν φορά ή όχι η γυναίκα ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ. Η ανδρική και η γυναικεία περιβολή καθορίζεται από τους ηθικούς κανόνες που διέπουν μία κοινωνία στις διάφορες χρονικές περιόδους. Αυτό που χθες ήταν άπρεπο ή δεν άρμοζε να φορεί ο άνδρας ή η γυναίκα, σήμερα είναι το ηθικά αποδεκτό και σεμνό από την κοινωνία. Σήμερα, που υπάρχει μεγάλη χαλάρωση και πτώση των ηθικών αξιών, που αμαρτία έχει πλέον νομιμοποιηθεί, θα ήταν θρησκευτικός φανατισμός να ισχυριστούμε ότι το παντελόνι είναι αμαρτία όταν το φορά η γυναίκα. Αντίθετα, είναι πλέον η πιο σεμνή ενδυμασία από τις νέες μόδες και τη νέα αισθητική που έχουν λανσάρουν οι διάφοροι οίκοι μόδας.

     Άρα «το ανήκον ένδυμα εις τον άνδρα και το ανήκον εις την γυναίκα» ρυθμίζεται από τους ηθικούς νόμους που διέπουν κάθε εποχή μια κοινωνία.Εάν σήμερα κάποιος κυκλοφορούσε στους δρόμους με ενδυμασία της εποχής του Ιησού, ή με φουστανέλα, θα τον θεωρούσαμε τρελό και ανόητο. Αυτό όμως σε άλλες εποχές ήταν σεμνό και ηθικό. Εάν μια γυναίκα στη δεκαετία του 60 ή του 70 φορούσε παντελόνι, δεν άρμοζε με την τότε κοινωνική ηθική. Σήμερα όμως, δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα οι ηθικές αξίες έχουν αλλάξει και έχουν διαμορφώσει νέα δεδομένα. Είναι αυτονόητο ότι από τον κανόνα αυτό εξαιρούνται οι κινηματογραφικές, θεατρικές, κλπ. παραγωγές, που αναπαριστούν  γεγονότα άλλων χρονικών περιόδων.

     Ο Θεός έδωσε στη κάθε γυναίκα μια υπέροχη φυσική ομορφιά για να Τον δοξάζει, γιατί ο Θεός είναι «Θεός ΟΜΟΡΦΙΑΣ και ΩΡΑΙΟΤΗΤΑΣ», αλλά δυστυχώς όταν η γυναίκα βρίσκεται έξω από το θέλημά Του, αυτή την ομορφιά την κρύβει κάτω από την υπερβολική χρήση των συγχρόνων μέσων της αισθητικής τέχνης, τα οποία αντί να τα χρησιμοποιεί σαν βοηθητικά μέσα, σύμφωνα με τα ηθικά και κοινωνικά πλαίσια της κάθε εποχής, υπάρχουν περιπτώσεις που στην κυριολεξία «μασκαρεύεται», σαν να θέλει να κρύψει κάποια εσωτερική ενοχή της, ή σαν να πρόκειται να παρευρεθεί σε κάποια πνευματιστική συγκέντρωση, ή σαν να επιδιώκει να«ΓΟΗΤΕΥΕΙ», κάτι που καταδικάζει η Βίβλος (βλ. Ψαλμός ΝΗ/58:4-5, Ιερεμίας Η/8:17, κλπ).

     Δεν πρέπει να ξεχνάμε την περίπτωση της βασίλισσας Ιεζάβελ, η οποία εισήγαγε επίσημα την ειδωλολατρεία στο λαό Ισραήλ και η οποία, όταν πήγε εναντίον της ο Ιηού για να την θανατώσει για τα βδελύγματά της ενώπιον του Θεού, αυτή βάφτηκε προκλητικά για να τον σαγηνεύσει: «Και ακούσασα η Ιεζάβελ ΕΒΑΨΕΝ τους οφθαλμούς αυτής, και ΕΚΑΛΛΩΠΙΣΕ την κεφαλήν αυτής….» (βλ. Β’  Βασιλέων Θ/9:30-36). Αυτό, το είχε κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά απέτυχε του σκοπού της. Εδώ η Βίβλος δεν αναφέρει ότι ήταν αμαρτία ο τεχνικός καλλωπισμός της Ιεζάβελ, αλλά ο λόγος για τον οποίο έγινε, που ήταν να σαγηνεύσει και να προκαλέσει ερωτικά τον στρατηγό Ιηού, κάτι που στη σημερινή εποχή γίνεται καθ’ υπερ-βολήν. Οι γυναίκες αντί να περιποιούνται τον εαυτό τους, για τη δόξα του Κυρίου Ιησού, το κάνουν για να προκαλούν το αντίθετο φύλλο. Είναι και εδώ αυτονόητο ότι δεν γενικεύεται το θέμα, πάντοτε από κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

     Μία άλλη βασίλισσα, η Εσθήρ, περιποιόταν και αρωμάτιζε τον εαυτό της για δώδεκα συνεχείς μήνες προκειμένου να αρέσει στο μέλλοντα σύζυγό της. Αναφέρει η Βίβλος «Ότε δε έφθανεν η σειρά εκάστου κορασίου διά να εισέλθη προς τον βασιλέα Ασσουήρην, αφού ήθελε σταθή δώδεκα μήνας κατά το ήθος των γυναικών, διότι ούτω συνεπληρούντο αι ημέραι του καθαρισμού αυτών, εξ μήνας περιηλείφοντο με έλαιον σμύρνινον, και εξ μήνας με αρώματα και με άλλα καθαριστικά των γυναικών·» (βλ. Εσθήρ Β/2:9-17). ΙΕΖΑΒΕΛ και ΕΣΘΗΡ, δύο βασίλισσες, που καλλώπιζαν τον εαυτό τους για εντελώς αντίθετούς λόγους: Η πρώτη για να υπηρετήσει την αμαρτία και το κακό και η δεύτερη για να αρέσει στον κύριό της, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τον οποίο υπηρετούσε πιστά και έγινε μετά η αιτία να σωθεί ο λαός της, ο Ισραήλ, από το μεγάλο αφανισμό που ετοίμαζε ο στρατηγός Αμάν. 

     Κατά συνέπεια, δεν είναι αντίθετο από το Λόγο του Θεού, μία γυναίκα να περιποιείται τον εαυτό της, χρησιμοποιώντας αρώματα, κρέμες, κλπ ή βάφοντας τα μαλλιά της ή να εξασκεί το επάγγελμα της αισθητικού και πολλών άλλων σχετικών. Εκείνο που βδελύσσεται ο Κύριος είναι τα κίνητρα και ο σκοπός. Το σώμα μας είναι ο «οίκος» του Θεού και όχι απλώς πρέπει, αλλά επιβάλλεται να το φροντίζουμε, ώστε η καθαρότητα και η ευωδία του σώματός μας, να αντανακλά την πνευματική μας καθαρότητα.  

     Μέσα στη Βίβλο διαβάζουμε τις ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ που μια πιστή γυναίκα πρέπει να γνωρίζει και να εφαρμόζει, ώστε να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση της ταπεινότητας της ΕΣΘΗΡ και παράδειγμα προς αποφυγή της ακολασίας της ΙΕΖΑΒΕΛ. Η Βίβλος δεν καταδικάζει τον εξωτερικό στολισμό, αλλά δείχνει την υπεροχή του  εσωτερικού στολισμού, χωρίς τους οποίου ο εξωτερικός είναι μάταιος και αποβαίνει προς καταστροφή:

(Α)     ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΛΑ/31:30 «Ψευδής (είναι) η χάρις και μάταιον το κάλλος, η γυνή η φοβουμένη τον Κύριον, αύτη θέλει ΕΠΑΙΝΕΙΣΘΑΙ»

(Β)    ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΙΒ/12:14 «Η ενάρετος γυνή είναι στέφανος εις τον άνδρα αυτής· η δε προξενούσα αισχύνην είναι ως σαπρία εις τα οστά αυτού».

(Γ)    Α΄ ΤΙΜΟΘΕΟΥ Β/2:9  «Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα ή χρυσόν ή μαργαρίτας ή ενδυμασίαν πολυτελή»

(Δ)   Α΄ ΠΕΤΡΟΥ Γ/3:3-4  «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ' ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον. Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν εστόλιζον εαυτάς, υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών».

(Ε)    ΤΙΤΟΣ Β/2:3-5 «Αι γραίαι ωσαύτως να έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, μη κατάλαλοι, μη δεδουλωμέναι εις πολλήν οινοποσίαν, να ήναι διδάσκαλοι των καλών, διά να νουθετώσι τας νέας να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, διά να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού»

 2.   Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

      Υπάρχουν μεταξύ των πιστών διάφορες απόψεις ως προς την υπηρεσία της γυναίκας μέσα στην εκκλησία, όπως εάν πρέπει ή όχι να μιλάει στις συναθροίσεις, εάν πρέπει να δίνει τη μαρτυρία της, εάν πρέπει να διδάσκει τα παιδιά της και πολλά άλλα, με αποτέλεσμα το μισό σώμα της εκκλησίας του Ιησού, όταν δεν προβαίνει σε αυτές και άλλες υπηρεσίες, να απομο-νώνεται, να βρίσκεται στην αφάνεια και να τηρεί μια παθητική στάση. Αυτή η άποψη στηρίζεται σε παρερμηνεία της Α΄ Κορινθίους ΙΔ/14:33-35. Ο απ.Παύλος στην ίδια επιστολή (ΙΑ/11:5) γράφει ότι η γυναίκα μπορεί και ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ και ΝΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ μέσα στην εκκλησία. Άρα κάτι άλλο εννοεί ο Παύλος στο κεφάλαιο ΙΔ/14:33-35, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

     Ο Λόγος του Θεού μας φανερώνει ότι η γυναίκα μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της στο σώμα της εκκλησίας, μπορεί να λαμβάνει ενεργό μέρος στη συμπροσευχή, να συμμετέχει στη συμμελέτη της εκκλησίας, να προφητεύει εφόσον έχει το χάρισμα της προφητείας (Α΄ Κορινθ.ΙΑ/11:5) και γενικά να εξασκεί όλα τα χαρίσματα που της δίνει το άγιο Πνεύμα του Θεού. Δεν επιτρέπεται όμως να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα, που σε θέση ευθύνης και εξουσίας ανήκουν στον άνδρα και αυτό ισχύει και για την (τοπική της) εκκλησία και για τον άνδρα της. Εάν συμβεί αυτό χαλάει ο τύπος που ο Θεός έχει θέσει: Ο άνδρας είναι τύπος του ΙΗΣΟΥ και η γυναίκα είναι τύπος της ΝΥΜΦΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, κατά συνέπεια ο ΙΗΣΟΥΣ (ο άνδρας) είναι η εξουσία της ΝΥΜΦΗΣ (της γυναίκας): «Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη» (Α΄ Τιμόθεου Β/2:11-12).

     Η προφητεία είναι χάρισμα από τον Κύριο και έχει δοθεί όχι μόνο στους άνδρες, αλλά και στις γυναίκες: «Πάσα δε γυνή ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΗ ή ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΥΣΑ…» (Α΄ Κορινθ.ΙΑ/11:5-6). Επειδή, υπάρχουν Χριστιανικές κινήσεις και ομάδες που δεν δέχονται το ΒΑΠΤΙΣΜΑ και τα ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ του αγίου Πνεύματος και δεν πιστεύουν στο «λαλείν ξένας γλώσσας» και στο «προφητεύειν», δεν επιδιώκουν για την εκπλήρωση αυτού του εδαφίου μέσα στην τοπική εκκλησία που ανήκουν.

     Τα ΕΝΝΕΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ που αναφέρονται στην Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:4-11 είναι για όλο το σώμα της εκκλησίας του Ιησού και φυσικά είναι και για τις πιστές γυναίκες. Τα ΠΕΝΤΕ ΧΑΡΙ-ΣΜΑΤΑ που αναφέρονται στην Εφεσίους Δ/4:11 είναι μόνο για την πνευματική ηγεσία της εκκλησίας. Η διακονία του κηρύγματος και της διδασκαλίας του Λόγου του Θεού κατά βάση έχει ανατεθεί στον άνδρα, που είναι ο τύπος του Χριστού και δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να διδάσκει και να διαφεντεύει, να ασκεί δηλαδή εξουσία επάνω στον άνδρα της, γιατί αυτός είναι η δοσμένη από το Θεό δική της κεφαλή (=εξουσία) και η προστασία της από τους αγγέλους τους σκότους (Α΄ Κορινθίους  ΙΑ/11:10). 

(Α)    Α΄ ΤΙΜΟΘΕΟΥ Β/2:11-12  «Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΗ, μηδέ ΝΑ ΑΥΘΕΝΤΕΥΗ επί του ανδρός,  α λ λ ά  να ησυχάζη» 

(Β)    Α΄ ΤΙΜΟΘΕΟΥ Γ/3:11  «Αι γυναίκες ωσαύτως σεμναί, ουχί κατάλαλοι, εγκρατείς, πισταί κατά πάντα..» 

(Γ)     Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΙΔ/14:33-35  «Διότι ο Θεός δεν είναι (Θεός) ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΣ, αλλά (Θεός) ειρήνης. Καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων. Αι γυναίκές σας ΑΣ ΣΙΩΠΩΣΙΝ εν ταις εκκλησίαις· διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν, αλλά ΝΑ ΥΠΟ-ΤΑΣΣΩΝΤΑΙ, καθώς και ο νόμος λέγει. Αλλ' εάν θέλωσι να μάθωσι τι, ας ερωτώσιν εν τω οίκω τους άνδρας αυτών· διότι αισχρόν είναι εις γυναίκας να λαλώσιν εν εκκλησία». 

     Όταν η Βίβλος αναφέρει  «Αι γυναίκές σας ΑΣ ΣΙΩΠΩΣΙΝ εν ταις εκκλησίαις» δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι η γυναίκα δεν πρέπει να συμμετέχει στις διάφορες εκδηλώσεις και διακονίες της εκκλησίας, αλλά αναφέρεται στην ακαταστασία που δημιουργείται μέσα στην εκκλησία από τους ψίθυρους και τις απορίες των γυναικών, κάτι που πολύ συχνά έκαναν οι γυναίκες της εποχής εκείνης στην τοπική εκκλησία της Κορίνθου. Για να μη συμβαίνει αυτό ο Παύλος συμβουλεύει «τα ΠΑΝΤΑ να γίνονται ΕΥΣΧΗΜΟΝΩΣ και ΚΑΤΑ ΤΑΞΙΝ» (Α΄ Κορινθ.ΙΑ/11:40) και ιδιαίτερα όταν γίνονται προφητείες μέσα στην εκκλησία συνιστά «ο ένας μετά τον άλλον να προφητεύητε δια να μανθάνωσι πάντες» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:31). 

    Όσες περιπτώσεις γυναικών έχουμε, που ήσαν (και είναι) εργάτες στη διακονία του Λόγου του Θεού, βλέπουμε να ήσαν ταπεινές και υποταγμένες και στους άνδρες τους και στον τοπικό τους ποιμένα (εφόσον βέβαια και αυτός στέκεται σωστά ενώπιον του Θεού), είχαν το χρίσμα του Θεού και γενικά την καθαρή οδηγία Του για το πώς θα εργαζόντουσαν μέσα στον αγρό Του (π.χ. Κάθριν Κούλμαν, Πάολα Κάσνερ, Δωροθέα Τρούντελ, κλπ).

     Ο απ. Παύλος γράφει ότι «δεν είναι (πλέον) Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι ΑΡΣΕΝ και ΘΗΛΥ· διότι πάντες σεις είσθε ΕΙΣ (=ένας) εν Χριστώ Ιησού»· (Γα-λάτας Γ/3:28). Όλοι μπροστά στο Θεό είμαστε «ΕΝΑΣ», χωρίς διακρίσεις φύλου, κοινωνικής τάξης, χρώματος, κλπ.. Στον ουρανό δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί με τα δικά μας κριτήρια, όλοι θα απολαμβάνουν τη δόξα της παρουσίας του Κυρίου Ιησού. Σαν «αξία» μπροστά στον Κύριο είναι ακριβώς το ίδιο και ο άνδρας και η γυναίκα. O Ιησούς με τη διδασκαλία Του υπήρξε ο πρωτοπόρος στα δικαιώματα των γυναικών, που σήμερα οι διάφορες φεμινιστικές οργανώσεις αγωνίζονται για την απόκτησή τους. 

 3.   ΣΧΕΣΗ ΑΝΔΡΑ και ΓΥΝΑΙΚΑΣ

      Στην Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:3 η Βίβλος λέγει: «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο ΧΡΙΣΤΟΣ, κεφαλή δε της γυναικός ο ΑΝΗΡ, κεφαλή δε του Χριστού ο ΘΕΟΣ». Εδώ βλέπουμε ότι ο ΘΕΟΣ είναι εξουσία πάνω από τον Ιησού (ως άνθρωπο βέβαια), ο ΙΗΣΟΥΣ είναι εξουσία πάνω από τον άνδρα και ο ΑΝΔΡΑΣ είναι εξουσία πάνω από τη γυναίκα.

     Ο άνδρας έχει εξουσία πάνω στη γυναίκα, γιατί αυτός πρώτος πλάσθηκε, που σημαίνει σαν δημιούργημα του Θεού και σαν ύπαρξη είναι αρχαιότερος από τη γυναίκα, η οποία πλάσθηκε ΓΙΑ  τον άνδρα και ΑΠΟ τον ίδιο τον άνδρα (βλ. Γένεση Β/2:18-25). Σαν ανθρώπινο γένος λοιπόν υπάρχουμε διά μέσου του Ιησού. Ο Θεός μέσα στην πρόθεσή Του και στην παντοδυναμία Του είδε την «εκκλησία», αλλά ταυτόχρονα είδε και την αμαρτία μας. Είδε όμως πριν από εμάς, το Αρνίον που θα έδινε τον εαυτό Του αντίλυτρο υπέρ πάντων (Α΄ Πέτρου Α:20) και με βάση Εκείνον μας έπλασε «κατ’ εικόνα Του» με απώτερο σκοπό Του να γίνουμε και «καθ’ ομοίωση Του». Μέσα λοιπόν από το σχέδιο και την καρδιά του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, σαν άνθρωπος, έχει την προτεραιότητα, γιατί από Αυτόν και διά μέσου Αυτού έχουμε όλοι εμείς την ύπαρξή μας.

     Ο ΑΝΔΡΑΣ λοιπόν είναι το πρώτο στοιχείο που δημιουργήθηκε επάνω στον κόσμο, σαν συνέχεια αυτού που ήδη είχε αρχίσει στην καρδιά του Πατέρα προ καταβολής κόσμου και στη συνέχεια δημιουργήθηκε η ΓΥΝΑΙΚΑ από την πλευρά του άνδρα και για τον άνδρα «..διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα» (Α΄ Τιμόθεου Β/2:13).

     Η γυναίκα είναι δυστυχισμένη όταν δεν υποτάσσεται στον άνδρα της, γιατί φεύγει κάτω από τη νόμιμη εξουσία που της έδωσε ο Κύριος, με αποτέλεσμα να γίνεται εύκολος στόχος του Διαβόλου και των πονηρών δυνάμεών του (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:10-11). Μια ισορροπημένη γυναίκα δεν θέλει να διοικεί, αλλά είναι ικανοποιημένη με τη συνετή διοίκηση του άνδρα της, εφόσον βέβαια και αυτός μένει κάτω από την εξουσία του Ιησού.

     Η Αγία Γραφή διδάσκει η γυναίκα να «υποτάσσεται» στον άνδρα της: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, ΔΙΟΤΙ Ο ΑΝΗΡ ΕΙΝΑΙ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες (ας υποτάσσωνται) εις τους άνδρας αυτών κατά ΠΑΝΤΑ» (Εφεσίους Ε/5:22-24). Όταν η Γραφή αναφέρει «εξουσία» και «υποτάσσεσθε» δεν εννοεί πουθενά την καταναγκαστική, την καταπιεστική ή τη δουλική υποταγή, αλλά το ΣΕΒΑΣΜΟ. Ενώπιον του Θεού η γυναίκα είναι ΙΣΗ με τον άνδρα (Γένεση Β/2:18, Γαλάτας Γ/3:28, Α΄ Κορινθ. ΙΑ/11:9, κλπ), ιεραρχικά διαφέρει από αυτόν, δηλαδή ως προς τη θέση ευθύνης και ιεραρχίας, γι’ αυτό και πρέπει να του αποδίδει την οφειλόμενη τιμή και σεβασμό και αυτός να την αγαπά και να την περιθάλπτει.

    H γυναίκα οφείλει να «υποτάσσεται» στον άνδρα της με αγάπη και σεβασμό για έξι (6) βασικούς λόγους:

(1)     Ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας (Εφεσίους Ε/5:23) 

(2)     Ο Αδάμ πρώτος επλάσθη (Α΄ Τιμόθεου Β/2:13) 

(3)     Ο Αδάμ «δεν ηπατήθη, αλλά η γυνή» (Α΄ Τιμόθεου Β/2:14) 

(4)     Ο «ανήρ δεν είναι ΕΚ της γυναικός» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:8) 

(5)     Ο «ανήρ δεν ΕΚΤΙΣΘΗ δια την γυναίκα» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:9) 

(6)     Επειδή η εκκλησία υποτάσσεται στον Ιησού (Εφεσίους Ε/5:24) 

         Παρακάτω αναγράφονται περιληπτικά, ποιες είναι οι βασικές υποχρεώσεις του άνδρα και της γυναίκας στις μεταξύ τους σχέσεις:

 ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ 

(α)    Να αποδίδει τιμή στη γυναίκα του  (Α΄ Πέτρου Γ/3:7). 

(β)    Να αγαπά τη γυναίκα του  (Εφεσίους Ε/5:25-28). 

(γ)     Να μην είναι πικρός με αυτήν (Κολοσσαείς Γ/3:19). 

(δ)    Να της αποδίδει την οφειλόμενη εύνοια (Α΄ Κορινθίους Ζ/Ζ:3-5). 

ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

(α)  Να υποτάσσεται στον άνδρα της (Α΄ Πέτρου Γ/3:7, Εφεσίους Ε/5:22) 

(β)  Να είναι σεμνή και να έχει σωφροσύνη, καθώς και έργα  θεοσέβειας (Α΄ Τιμόθ.Β/2:9-10)

(γ)  Να μη διδάσκει και να μην αυθεντεύει στον άνδρα της (Α΄ Τιμόθεου Β/2:11-12). 

(δ)  Να είναι σεμνή, εγκρατής, όχι κατάλαλη και πιστή κατά πάντα (Α΄ Τιμόθεου Γ/3:11).

(ε)  Να υποτάσσεται στον άνδρα της «….ως εν Κυρίω» 

     (βλ. Εφεσίους Ε/5:22, Κολοσσαείς Γ/3:18).

 4.   ΓΑΜΗΛΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΔΡΑ και ΓΥΝΑΙΚΑΣ

      Υπάρχει μία διαστρέβλωση του Λόγου του Θεού από το Διάβολου, ο οποίος έχει πείσει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων ότι οι γαμήλιες σχέσεις των δύο φύλων είναι αμαρτία και μάλιστα πολύ μεγάλη, ή ότι δεν πρέπει να συνέρχονται σε συγκεκριμένες ημέρες της εβδομάδας (κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, καθώς και στις εορτές). Αυτά όχι μόνο δεν διδάσκονται από τη Βίβλο, αλλά αναφέρονται τα εντελώς αντίθετα και μάλιστα με ρητό τρόπο. Ο ίδιος ο Θεός θέσπισε το θεσμό του γάμου στον κήπο της Εδέμ και έδωσε την ευλογία Του στον Αδάμ και την  Εύα να αυξηθούν και να πληθυνθούν (βλ. Γένεση Α/1:28, Β/2:21-24). Ο Ιησούς τίμησε με την παρουσία Του την ένωση των δεσμών του γάμου δύο νέων στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας, όπου εκεί έκανε και το πρώτο Του θαύμα (Ιωάννης Β/2:1-12).

     Εκείνο, που καταδικάζει ο Λόγος του Θεού είναι η παράνομη σχέση δύο ανθρώπων, ενώ η σχέση τους μέσα στα πλαίσια του γάμου είναι η πιο θαυμάσια και η πιο όμορφη εμπειρία που μπορεί να έχουν μεταξύ τους. Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος, που του αρέσει να είναι μακριά από το Θεό και το άγιο θέλημα Του, πήρε αυτό που ο Θεός το έκανε για να εκδηλώνεται η τέλεια αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων και το έκανε μία ευτελή πράξη χωρίς αξία και το μετέτρεψε σε κάτι το ακάθαρτο. Όταν η σχέση αυτή απογυμνωθεί από την αμοιβαία αγάπη, το σεβασμό και την ειλικρινή επιθυμία όπως προσφέρει ο ένας στον άλλο την ολοκλήρωση της ευτυχίας τους και την ομορφιά της ένωσής τους, τότε η σχέση αυτή αποβαίνει απλά μία ζωώδης πράξη, για την οποία η Γραφή αναφέρεται με σαφείς χαρακτηρισμούς.

     Σύμφωνα με τη Βίβλο, οι δύο σύζυγοι είναι ελεύθεροι να συνέρχονται μεταξύ τους όποτε θέλουν και όσες φορές θέλουν, δεν θέτει για το θέμα αυτό καμιά δέσμευση, ούτε για το χρόνο, εάν είναι νύχτα ή ημέρα, ή εάν είναι πρωϊ ή βράδυ, ούτε για ποια ημέρα της εβδομάδας επιτρέπεται ή απαγορεύεται να συνέρχονται, γιατί όλες οι ημέρες ενώπιον του Κυρίου είναι άγιες (βλ. Ρωμαίους ΙΔ/14:5-6), όπως και ο πιστός άνθρωπος είναι άγιος από τη στιγμή που αναγεννήθηκε.

     Μόνο σε μια περίπτωση ο Λόγος του Θεού θέτει δέσμευση για το θέμα αυτό που είναι όταν και οι δύο σύζυγοι (όχι ΜΟΝΟΝ ο ένας) αποφασίζουν από κοινού να απέχουν από γαμήλιες σχέσεις λόγω ΝΗΣΤΕΙΑΣ και ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ: «Μη αποστερείτε αλλήλους, εκτός εάν (ήναι) τι εκ συμφώνου προς καιρόν, ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΙΝΗΣΘΕ εις την ΝΗΣΤΕΙΑΝ και εις την ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ· και πάλιν συνέρχεσθε επί το αυτό, διά να μη σας πειράζη ο Σατανάς διά την ακράτειάν σας» (Α΄ Κορινθίους Ζ/7:5). 

     Συνεχίζει παρακάτω ο απ. Παύλος και αναφέρει: «Λέγω δε προς τους αγάμους και προς τας χήρας, καλόν είναι εις αυτούς εάν μείνωσι καθώς και εγώ. Αλλ' ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΓΚΡΑΤΕΥΩΝΤΑΙ, ας νυμφευθώσι· διότι καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται. Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, ουχί εγώ αλλ' ο Κύριος, να μη χωρισθή η γυνή από του ανδρός αυτής» (Α΄ Κορινθίους Ζ/7:8-10). 

     Ας μην εξαπατά ο Σατανάς το σώμα του Χριστού με ψεύτικες εισηγήσεις και υποβαθμίζεται η σχέση αυτή, που ο Θεός την έδωσε για να φέρει την τέλεια και αρμονική συμβίωση των δύο ατόμων, άλλωστε αυτό διακηρύττει συνέχεια η Βίβλος, ότι «θέλουσιν είσθαι οι ΔΥΟ εις σάρκαν ΜΙΑΝ» (βλ. Γένεση Β/2:24, Ματθαίος ΙΘ/19:5, Μάρκος Ι΄/10:7-8, Εφεσίους Ε/5:28-31, κλπ).

 5.   ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

      Σαν συμπέρασμα, όλων των παραπάνω αναφερθέντων, βλέπουμε ότι ο Διάβολος, εχθρός της οικογένειας και της ευλογημένης ενότητας των μελών της, θέλει στον πνευματικό τομέα τη μεν ΓΥΝΑΙΚΑ να είναι χωρίς δραστηριότητες, καθηλωμένη σε μια καρέκλα της εκκλησίας, άβουλη και χωρίς ενεργητικότητα, τον δε ΑΝΔΡΑ να είναι αυταρχικός, σκληρός και εγωκεντρικός, επειδή αυτός είναι η «εξουσία» και να μη δίνει «λογαριασμό» στη γυναίκα του για ότι κάνει, αλλά γι’ αυτόν να είναι η υποδειγματική νοικοκυρά του σπιτιού. Βέβαια, στο φυσικό τομέα τα πράγματα σήμερα έχουν πλήρως διαστρεβλωθεί και η γυναίκα είναι πλέον η «εξουσία» της οικογένειας και εφόσον ο άνδρας της δεν συμφωνεί μαζί της, το διαζύγιο είναι η εύκολη λύση.

    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. Ο Ιησούς φέρνει ενότητα, αγάπη, ομόνοια και σεβασμό μέσα στο ζευγάρι και αυτό γίνεται όχι εξαναγκαστικά, αλλά αυτό γίνεται με χαρούμενη καρδιά και ευγνωμοσύνη γι’ Αυτόν που πέθανε στη δική τους θέση.

      Ο Ιησούς θέλει τον άνδρα να είναι γεμάτος, όχι με αυταρχισμό και απαιτήσεις, αλλά με αγάπη, θυσία και σοφία, ώστε να τιμά τη γυναίκα του, σαν ασθενέστερο σκεύος που είναι. Θέλει τον άνδρα να είναι ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ απέναντι στη γυναίκα του, η οποία είναι ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Η εκκλησία διδάσκει τα τέκνα της και τα νουθετεί στην αγάπη του Ιησού. Το ίδιο κάνει και η πιστή γυναίκα στα τέκνα της που ο Κύριος της χάρισε.

     Το πνεύμα της αγάπης του Ιησού θέλει τη γυναίκα να υποτάσσεται στον άνδρα της «ως εν Κυρίω», χωρίς να χρειάζεται ο άνδρας της να της το υπενθυμίζει.  «Ως εν Κυρίω» σημαίνει ότι στο πρόσωπο του άνδρα της θα βλέπει τον Κύριο Ιησού, κάτι που σήμερα η πιστή γυναίκα υστερεί κατά πολύ, καθόσον στις πλείστες βιοτικές υποθέσεις πάντα έχει «δίκιο» και σπάνια κάνει λάθος στις απόψεις της και στις επιλογές της.  

     Ο Ιησούς θέλει επίσης η γυναίκα να υποτάσσεται στην εξουσία της εκκλησίας που Αυτός έχει θέσει (και όχι οι άνθρωποι), να μη σφετερίζεται εξουσίες που δεν της ανήκουν και δεν της αρμόζουν και να είναι γεμάτη από πνεύμα ταπεινό, αγάπης και ησυχίας, έτοιμη για κάθε αγαθή ομολογία, όπου και αν βρίσκεται (σπίτι, δουλειά, εκκλησία, κλπ). Πιστεύω ότι ο Κύριος Ιησούς θέλει η γυναίκα να είναι ένα ενεργό μέλος του σώματος της εκκλησίας Του και όχι να είναι τυπική και αμέτοχη στη λατρεία, εμποδιζόμενη από πονηρά πνεύματα τυπικισμού, αδράνειας και ψευτοταπεινοφροσύνης.

     Η γυναίκα, που πλάσθηκε «ομοία και ΒΟΗΘΟΣ προς τον άνδρα» (Γένεση Β/2:18) πρέπει να συμπληρώνει τον άνδρα της στις ελλείψεις του και να τον στηρίζει με τη μαρτυρία της, με τη γλυκιά αγάπη της και με το σεβασμό της προς αυτόν, πρέπει στο πρόσωπό του να βλέπει την πνευματική της εξουσία που ο Θεός έχει θέσει επάνω της για τη δική της ασφάλεια «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή (=εξουσία) παντός ανδρός είναι ο Χριστός, ΚΕΦΑΛΗ δε ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ο ΑΝΗΡ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός……Διά τούτο η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής διά τους αγγέλους» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11:3,10).

 ---------------------------------------------------------------------------------

COPYRIGHT: 07/2012- ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΤΖΕΛΕΠΗΣ

Τηλ. Κινητό: 694 - 49 21 318

E-MAIL:filadelfos02@hotmail.cοm

FACEBOOK: Alkiviadis Tzelepis (Groups/Filadelfos) 

ΑΛΗΘΙΝΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

αποχή από φαγητό ή αλαξοφαγία;

1.     Ο άνθρωπος σήμερα έχει αποστατήσει από το Θεό και από την αλήθεια του Λόγου Του, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και διδασκαλίες δαιμονίων «εμποδιζόντων τον γάμον (προσταζόντων) ΑΠΟΧΗΝ ΒΡΩΜΑΤΩΝ, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν» (Α’ Τιμόθεου Δ:1-5), με αποτέλεσμα όταν νηστεύει δεν απέχει από το φαγητό, αλλά αλλάζει είδος φαγητού. Δεν τρώει ελαιόλαδο, αλλά ελιές, σπορέλαιο και βαμβακέλαιο, δεν τρώει κρέας, αλλά χταπόδια και καλαμαράκια, δεν τρώει αυγά, αλλά πανάκριβο αυγοτάραχο, κλπ., εμπαίζοντας με αυτό τον τρόπο το Θεό. Αυτό δεν είναι «νηστεία», αλλά «αλλαξο-φαγία» και όχι μόνο αυτό αλλά ο Διάβολος έχει διαστρεβλώσει τα πάντα, του παρουσιάζει σαν «νηστίσιμα» και «καθαρά» όσα ο Θεός είχε διατάξει τους Ισραηλίτες στην Παλαιά Διαθήκη να μην τρώνε σαν «ακάθαρτα» και βλαβερά για την υγεία του λαού Του (βλ. Λευιτικό ΙΑ΄). Μήπως αυτό είναι για προβληματισμό;

     Στην περίοδο της ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ οι Ισραηλίτες είχαν τις «τακτικές» νηστείες (βλ. Λευιτικό Ις’ :24-30 /Ζαχαρίας Ζ:1-7, Η:19) και τις «έκτακτες» νηστείες, όταν πέθαιναν επίσημα πρόσωπα (Α΄ Σαμουήλ ΛΑ:13 /Β΄ Σαμ.Α:12), για να αποφύγουν κάποια συμφορά (Ιωνάς Γ:5 /Εσθήρ Δ:1-17), σε παραμονές πολέμου (Κριτές Κ:26 /Β΄Χρονικών Κ:3 /Ιωήλ Β:1-15), κλπ. Υπήρχαν και οι «ειδικές» νηστείες, λόγω σοβαρών καταστάσεων, όπως του Μωϋσή και του Ηλία για 40 ημέρες και του Δανιήλ για 21 ημέρες (βλ. Έξοδος ΛΔ:28 /Α΄Βασιλέων ΙΘ:8 /Δανιήλ Ι΄:2-3).

     Στην περίοδο της ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ βλέπουμε ότι ο Ιησούς νήστεψε για 40 ημέρες στην έρημο (πριν αρχίσει τη δημόσια διακονία Του), χωρίς όμως να φάει τίποτα: «Και δεν έφαγεν ΟΥΔΕΝ τας ημέρας εκείνας» (Ματθαίος Δ:2). Ο Ιησούς ΝΗΣΤΕΥΕ και ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ τις 40 αυτές ημέρες για να προετοιμασθεί για το έργο που θα άρχιζε σε λίγο. Μέσα στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε πουθενά ο Ιησούς και οι απόστολοι να έχουν θεσπίσει συγκεκριμένες ημέρες νηστείας όπως γίνεται σήμερα από την κατεστημένη εκκλησία.

     Ο σκοπός και το νόημα της νηστείας από τον 3^ο–4^ο αιώνα και μετά μεταβλήθηκε ριζικά από τις διδασκαλίες των «ανθρωπίνων εντολών και παραδόσεων» (Ματθαίος ΙΕ:3), με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να προσέχει τον τύπο, το εξωτερικό φαινόμενο και όχι την ουσία, για ποιο λόγο δηλαδή πρέπει να γίνεται νηστεία. Ο ίδιος ο Ιησούς μιλώντας για τον ξεπεσμό του ανθρώπου είπε:

 «Δεν μολύνει τον άνθρωπο το ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΝ εις το στόμα (δηλαδή φαγητό ή νερό), αλλά το ΕΞΕΡΧΟΜΕΝΟΝ εκ του στόματος, τούτο μολύνει τον άνθρωπον …Τα δε εξερχόμενα  εκ του στόματος, ΕΚ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΞΕΡΧΟΝΤΑΙ, και εκείνα μολύνουσι τον άνθρωπον. Διότι εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευ-δομαρτυρίαι, βλασφημίαι. Ταύτα είναι τα μολύνοντα τον άνθρωπο» (Ματθαίος ΙΕ:11, 18-19).

     Ο άνθρωπος από τη μια μεριά νομίζει ότι «νηστεύει», αλλάζοντας και όχι απέχοντας από το φαγητό και από την άλλη η καρδιά του είναι γεμάτη με πάθη. Αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο, όταν ο θρησκευόμενος άνθρωπος πάει στην εκκλησία για να κοινωνήσει, αφού βέβαια έχει «...νηστέψει», να συμπεριφέρεται απρεπώς (φωνάζει, σπρώχνει, βρίζει) για να εκτελέσει πρώτος τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Ο Θεός δεν θέλει ούτε τη νηστεία σου, ούτε καμιά άλλη προσφορά από σένα, θέλει την αμαρτωλή καρδιά σου, να την πάρει, να την καθαρίσει, να την αγιάσει και να βάλει μέσα της το Πνεύμα Του, τότε και η νηστεία σου θα είναι ευπρόσδεκτη.

 2.     Η λέξη «νηστεία» είναι σύνθετη, προέρχεται από το αρνητικό μόριο «νη» και το ρήμα «εσθίω», που σημαίνει «δεν τρώγω», πλήρης αποχή από το φαγητό και όχι μερική ή αλλαγή φαγητού. Αυτή είναι η μια προϋπόθεση, η άλλη είναι να συνο-δεύεται η νηστεία πάντοτε με προσευχή, για να είναι ευπρόσδεκτη ενώπιον του Κυρίου και να εισακούεται το αίτημα ή το πρόβλημά μας. Ο κάθε πιστός που έχει κάποιο πρόβλημα (οικογενειακό, οικονομικό, υγείας, κλπ), ή θέλει πνευματική αύξηση και αγιασμό ή έχει πνευματικό πόλεμο με τις πονηρές δυνάμεις και χρειάζεται δύναμη, τότε ΝΗΣΤΕΥΕΙ και ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ. Νηστεύει χωρίς να φάει τίποτα, όσες ημέρες κρίνει ότι μπορεί (μία, δύο, ή περισσότερες). Στην εποχή της Εσθήρ οι Ισραηλίτες νήστευαν τρία ημερόνυχτα, χωρίς φαγητό και νερό, για να τους ελευθερώσει ο Θεός από το διωγμό που θα ερχόταν (Εσθήρ Δ:15-16). Ο Δανιήλ νήστευε τρεις ολόκληρες εβδομάδες (21 ημέρες) για να του δώσει ο Θεός αποκάλυψη για τα μέλλοντα γεγονότα (Δανιήλ Ι΄:1-3). Η μεγάλη πλειοψηφία των πιστών νηστεύει μία ή δύο ημέρες, αλλά νηστεία που να συνοδεύεται απαραίτητα από προσευχή: 

• «…Ήτις (η προφήτις Άννα) δεν απεμακρύνετο από του ιερού, νύκτα και ημέραν, λατρεύουσα (τον Θεόν) εν ΝΗΣΤΕΙΑΙΣ και ΠΡΟΣΕΥΧΑΙΣ….» (Λουκάς Β:37). 

• «Τότε αφού ΕΝΗΣΤΕΥΣΑΝ και ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΣΑΝ, και επέθεσαν τας χείρας επ’ αυτούς, απέστειλαν» (Πράξεις ΙΓ:3).  

• «ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΝΤΕΣ με ΝΗΣΤΕΙΑΣ, αφιέρωσαν αυτούς εις τον Κύριον» (Πράξεις ΙΔ:23).  

 3.     Η Αγία Γραφή διδάσκει ρητά ότι η νηστεία πρέπει να γίνεται μυστικά και όχι φανερά. Κατά συνέπεια, η καθιέρωση από τους ανθρώπους συγκεκριμένων (φανερών) ημερών, αργιών και εορτών για νηστεία, είναι ΑΝΤΙΘΕΤΗ με τη διδασκαλία του Ιησού, ο οποίος κατακρίνοντας την τυπικότητα και την υποκρισία, είπε: «Και όταν νηστεύετε, ΜΗ ΓΙΝΕΣΘΕ, ως οι υποκριταί, ΣΚΥΘΡΩΠΟΙ, διότι αφανίζουν τα πρόσωπα αυτών διά να φανούν εις τους ανθρώπους ότι νηστεύουν …Συ όμως, όταν νηστεύης ΑΛΕΙΨΟΝ την κεφαλήν σου, και ΝΙΨΟΝ το πρόσωπόν σου, διά να μη φανής εις τους ανθρώ-πους ότι νηστεύεις, αλλ’ εις τον Πατέρα σου τον εν τω κρυπτώ…» (Ματθαίος ς΄:16-18). Και λίγο πριν πει αυτά τα λόγια ο Ιησούς είχε πει: «Ας μη γνωρίζει η αριστερά σου τι κάμνει η δεξιά σου» (κεφ. ς΄:3).

     Επειδή ο Ιησούς δεν καθιέρωσε τακτές ημέρες νηστείας και επειδή ο ίδιος και οι μαθητές Του νήστευαν μυστικά, ή δεν νήστευαν όταν οι άλλοι νήστευαν, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι συχνά τους κατηγορούσαν γι’ αυτό (βλ. Μάρκος Β:18-20 /Ματθαίος ΙΑ:16-19, Θ:14-15 /Λουκάς Ε:33-35 /κλπ.). Ο πιστός στην περίοδο της Καινής Διαθήκης δεν έχει συγκεκριμένες ημέρες που πρέπει να νηστεύει. Έχει την ελευθερία να κρίνει ποια ημέρα της εβδομάδας θα αφιερώσει στον Κύριο Ιησού για να Τον λατρέψει με νηστεία και προσευχή και σύμφωνα με το Λόγο Του «κανείς δεν μπορεί να μας κρίνει για ΦΑΓΗΤΟ, ή για ΠΟΤΟ, ή για ΣΑΒΒΑΤΑ, κλπ», γιατί όλα αυτά είναι «σκιά μελλόντων» (βλ. Κολοσσαείς Β:16-17). Το «Σάββατο» στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ημέρα αγία και αφιέρωσης στο Θεό και σημαίνει «ανάπαυση», είναι τύπος της «κατάπαυσης του Θεού» (βλ. Εβραίους Δ΄). Στην Καινή Διαθήκη «Σάββατο» είναι το «βάπτισμα του αγίου Πνεύματος», είναι η ανάπαυση του Θεού μέσα μας. Κανένας λοιπόν δεν θα μας κρίνει πότε θα φάμε ή πότε θα πιούμε, ή ποια ημέρα θα αφιερώσουμε στον Κύριο.

 4.     Ο κάθε πιστός έχει ελευθερία για το πότε θα νηστεύει, αλλά θα πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν πνευματικοί νόμοι, που διέπουν τη νηστεία και πρέπει να τους εφαρμόζει, αλλιώς δεν γίνεται η προσφορά και η θυσία του ευάρεστη από το Θεό:     

(1)    Άγια και καθαρή ζωή, κατά την ημέρα της νηστείας: Πρέπει να προσέχει πως εκφράζεται, να μη θυμώνει, να αποφεύγει τις αντιδικίες, να προσέχει τι βλέπει και τι ακούει και γενικά η ζωή του την ημέρα εκείνη να έχει κάτι διαφορετικό από τις άλλες ημέρες. 

(2)    Πνευματική νηστεία: Πολλοί, όταν νηστεύουν, το βράδυ την διακόπτουν και τρώνε ελαφρά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σταματά και η πνευματική νηστεία, οπότε μπορούμε να βλέπουμε στην τηλεόραση όλη την αμαρτία, να αρχίζουμε τα σχόλια και τα κουτσομπολιά και να φιλονικούμε με την οικογένειά μας.    

(3)    Η νηστεία είναι ημέρα χαράς και όχι ταλαιπωρίας: Η νηστεία δεν γίνεται για να υποφέρει ο άνθρωπος, ταλαιπωρώντας την ψυχή και το σώμα του κάποια ημέρα. Η νηστεία πρέπει να φέρνει στον πιστό χαρά και ευλογία, γιατί η «δύναμή μας είναι του Κυρίου η χαρά». Νηστεία σημαίνει καθαρή καρδιά και άγια ζωή. Αληθινή νηστεία ενώπιον του Θεού είναι:  

«Να λύνεις τους δεσμούς της κακίας, να διαλύεις τα βαριά φορτία, να αφήνεις ελεύθερους τους καταδυναστευομένους, να συντρίβεις κάθε δεσμό, να διαμοιράζεις τον άρτο σου εις τον πεινώντα, να δέχεσαι στην οικία σου άστεγους πτω-χούς, να ντύνεις όταν βλέπεις τον γυμνόν….» (βλ.Ησαϊας ΝΗ:6-7).

     Εάν εφαρμόσεις τη νηστεία που ο Κύριος λέγει, τότε γνώριζε πως «ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ θα λάμπει όπως η αυγή, και Η ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ταχέως θα βλαστήσει, και Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΟΥ θα προπορεύεται, και Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ θα σε ακολουθεί, ΘΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ και Αυτός θα σου απαντά…» (Ησαϊας ΝΗ:8-9).  

 ------------------------------------------------------------------------------

COPYRIGHT2002: ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ  ΤΖΕΛΕΠΗΣ («ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ»)

οδός Κηφισίας 37,   Τ.Κ. 141 21 Ηράκλειο Αττικής

Τηλ. Κινητό: 694 - 49 21 318 

Ε-MAIL:  filadelfos02@hotmail.com  

FACEBOOK: AlkiviadisTzelepis(Filadelfos)