ΤΟ ΚΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

 

ΤΟ ΚΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

("...αλλ' εαυτόν ΕΚΕΝΩΣΕ λαβών δούλου μορφήν")

 1.   Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν τι είναι το λεγόμενο «κενωτικό ζήτημα», είτε γιατί το αγνοούν παντελώς, καθόσον ποτέ δεν έχουν ακούσει για τη διδαχή αυτή, είτε γιατί δεν ασχολήθηκαν ειδικά με το θέμα αυτό και η πληροφόρησή τους είναι ελλιπής, είτε γατί το θεώ-ρησαν ελάσσονος σημασίας και αδιαφόρησαν, είτε για άλλους λόγους που δεν μπορούμε να τους γνωρίζουμε. Οι υποστηρικτές της διδασκαλίας του «κενωτικού ζητήματος», πιστεύουν ότι ο προϋπάρχων «Θεός Υιός», ως το 2ο πρόσωπο της αγίας Τριάδας (κατά την τριαδική δογματική διδασκαλία), άφησε τη δόξα Του στο ουρανό και ήρθε στη Γη ως απλός άνθρωπος και την άποψη αυτή βασικά τη στηρίζουν στην επιστολή Φιλιππησίους Β/2:5-8, όπου ο Παύλος γράφει: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, ΑΛΛ’ ΕΑΥΤΟΝ ΕΚΕΝΩΣΕ ΛΑΒΩΝ ΔΟΥΛΟΥ ΜΟΡΦΗΝ, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Για τους υποστηρικτές της «κενωτικής» διδασκαλίας και για τους δεχόμενους το Σύμβολο της Πίστεως ως ιστορικά αξιόπιστο, τα παραπάνω λόγια του απ. Παύλου αποτελούν μια ισχυρή απόδειξη της ύπαρξης πολλών προσώπων μέσα στη Θεότητα, δεχόμενοι ότι τα λόγια αυτά αφορούν το απώτερο προαιώνιο παρελθόν του προϋπάρχοντα, κατά την άποψή τους, «Θεού Υιού».

     Ονομάσθηκε η άποψη αυτή «κενωτική» από το ρήμα που χρησιμοποιεί ο Παύλος «εαυτόν ΕΚΕΝΩΣΕ», δηλαδή ο Ιησούς, πριν γεννηθεί ως άνθρωπος, ενώ «βρισκόταν» στον ουρανό «ΑΔΕΙΑΣΕ τον εαυτό Του»από τη θεότητά Του και έλαβε «μορφή δούλου», έλαβε ανθρώπινη μορφή: «ΕΑΥΤΟΝ ΚΕΝΩΣΕ ΛΑΒΩΝ ΔΟΥΛΟΥ ΜΟΡΦΗΝ». Δυστυχώς όμως για τους υποστηρικτές της άποψης αυτής, η ερμηνεία που δίνουν είναι καθαρά επιφανειακή και λανθασμένη, γιατί απλούστατα δεν γίνεται σωστή ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ και ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ανάλυση του εδαφίου, αφού αυτό είναι γραμμένο στην αρχαία Ελληνική γλώσσα: «....αλλ’ εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου ΛΑΒΩΝ εν ομοιώματι ανθρώπων ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ και σχήματι ΕΥΡΕΘΕΙΣ ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν». (αρχαίο κείμενο). Η συντακτική ερμηνεία του κειμένου μας παραπέμπει αβίαστα ότι ο Ιησούς «άδειασε» (εκένωσε) τον εαυτό Του, ενώ ήταν εδώ στη Γη, ως άνθρωπος και όχι ότι αυτό έγινε στον ουρανό «πριν γεννηθεί» και όταν ερμηνεύσουμε σωστά το αρχαίο κείμενο, η αλήθεια του κείμενου βγαίνει πλέον πασιφανής και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

     Το κλειδί βρίσκεται στη σωστή μετάφραση των λέξεων που είναι μετοχή χρόνου ενεστώτα, δηλαδή των λέξεων «λαβών, γενόμενος, ευρεθείς», που μεταφράζονται σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας «ΑΦΟΥ ΕΛΑΒΕ δούλου μορφή… ΑΦΟΥ ΕΓΙΝΕ όμοιος με τους ανθρώπους …..και ΑΦΟΥ ΕΥΡΕΘΗ κατά το σχήμα ως άνθρωπος», τότε ταπείνωσε τον εαυτόν Του και άδειασε τη δόξα Του, γιατί μέσα Του κατοικούσε «παν το πλήρωμα της θεότητας του Πατέρα σωματικά» και με ένα λόγο Του υπάκουε η φύση και τα κύματα σταματούσαν και με ένα λόγο Του έβγαινε έξω από τον τάφο ο Λάζαρος που ήταν ήδη νεκρός για 4 ημέρες. Ο Ιησούς άδειασε εδώ στη Γη (όχι στον ουρανό) τον εαυτό Του από τη δόξα του Πατέρα με την οποία ήταν ντυμένος. Ο Παύλος το λέγει καθαρά «όστις εν μορφή Θεού ΥΠΑΡΧΩΝ», η λέξη «υπάρχων» είναι σε ενεστώτα χρόνο και όχι σε παρελθόντα χρόνο όπως λάθος μεταφράζεται, δηλαδή «όστις εν μορφή Θεού ΥΠΗΡΧΕ», γι’ αυτό ο Παύλος μας προτρέπει να έχουμε το ίδιο φρόνημα με τον Ιησού, «..το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού…»,να είμαστε ταπεινοί, όπως ο Ιησούς που δεν νόμισε ότι είναι «ίσα με τον Θεόν», αν και ήταν φορές που αυτό το φανέρωνε, λέγοντας «όποιος είδεν Εμέ, τον Πατέρα είδε, Εγώ και ο Πατήρ ΕΝ είμεθα». Το «ΕΝ είμεθα» υποδηλώνει τέλεια ταύτιση και ενότητα. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Χριστός Ιησούς (ο ταπεινός) και ο ΘΕΟΣ Πατέρας σε μία τέλεια ενότητα (η ΘΕΙΑ με την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ φύση).

     Η γραμματική παρερμηνεία γίνεται συνήθως επειδή στη φράση «αλλ’ εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφή» η μετοχή «λαβών», μεταφράζεται λάθος, δηλαδή «και έλαβε» (όχι «αφού έλαβε», που είναι σωστή γραμματική ερμηνεία), οπότε το εδάφιο μεταφράζεται λάθος «αλλ’ εαυτόν εκένωσε ΚΑΙ ΕΛΑΒΕ δούλου μορφή», δηλαδή «αφού εκένωσε τον εαυτό Του, τότε έλαβε δούλου μορφή», το εντελώς το αντίθετο από τη γραμματική ερμηνεία του αρχαίου κειμένου, το οποίο σε σωστή μετάφραση έχει ως εξής:  

«Το αυτό δε φρόνημα ας είναι εις εσάς, το οποίο ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, ο οποίος εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκένωσε αφού έλαβε δούλου μορφήν, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους, και αφού ευρέθηκατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν αφού έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

2.   Έχοντας υπόψη την παραπάνω συντακτική και γραμματική ερμηνεία των λόγων του απ. Παύλου, θα ήθελα να εξετάσουμε πολύ σύντομα μερικές επί μέρους λεπτομέρειες του μηνύματος που θέλει να μας δώσει ο Παύλος:

     ΤΟ ΑΥΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ: Το βασικό μήνυμα που ο Λόγος του Θεού, δια του Παύλου, θέλει να μας διδάξει είναι η ταπεινοφροσύνη που πρέπει να έχουμε και μας δίνει παράδειγμα προς μίμηση τον Ιησού Χριστό κατά την επίγεια διακονία Του και μάλιστα από την περίοδο που ο Ιησούς «χρίστηκε» με το άγιο Πνεύμα του Θεού κατά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό και μετά. Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: «Τούτο φρονείτε εν υμίν, ό και εν Χριστώ Ιησού…» Δεν αναφέρει απλά «Ιησούς» ή «Υιός Θεού», αλλά ο θεόπνευστος Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί και τον τίτλο του Ιησού που είναι «χριστός», που σημαίνει «κεχρισμένος». Το φρόνημα της ταπείνωσης που ήταν στον «κεκρισμένο Ιησού», αυτό το φρόνημα πρέπει να έχει και ο λαός του Κυρίου, γιατί και εμείς είμαστε «χρισμένοι» με το ίδιο Πνεύμα, όταν βαπτισθήκαμε εν Πνεύματι. 

EN MΟΡΦΗ ΘΕΟΥ ΥΠΑΡΧΩΝ: Εφόσον το φρόνημα της ταπείνωσης αναφέρεται στον κεχρισμένο Ιησού από τον Πατέρα, η φράση «εν μορφή Θεού υπάρχων» αφορά την επίγεια διακονία Του. Για να δώσουμε αντικειμενική απάντηση στο θέμα αυτό, θα πρέπει να εξηγήσουμε ποια είναι η γραμματική ερμηνεία και έννοια της λέξης «μορφή». Σύμφωνα με τα λεξικά της αρχαίας και νέας Ελληνικής γλώσσας η λέξη «μορφή» ερμηνεύεται ως «σχήμα, παράστημα, σχήμα εξωτερικόν, ή εξωτερική μορφή». Αυτό σημαίνει ότι ο Παύλος μιλούσε για τον «άνθρωπο Χριστό Ιησού», γιατί ο Ιησούς ως άνθρωπος είχε εξωτερική μορφή και σχήμα.

     Ο Ιησούς (σύμφωνα με τη Βίβλο) δεν προϋπήρχε ως «Θεός Υιός», αλλά προϋπήρξε ως «ο Λόγος του Θεού», που ΕΞΗΛΘΕΝ από τον Πατέρα (βλ. Ιωάννης Η/8:42, κλπ) και όπως είναι φυσικό ως «ο Λόγος» του Πατέρα δεν υπήρχε ανάγκη να έχει μορφή ή κάποιο εξωτερικό σχήμα. Όταν όμως «εφανερώθη εν σαρκί» πήρε κάποια μορφή, ώστε να γίνει αντιληπτός από τον άνθρωπο: «…Όστις είναι ΕΙΚΩΝ του ΘΕΟΥ του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολοσσαείς Α/1:15). Ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς είναι η ΟΡΑΤΗ εικόνα του Θεού του ΑΟΡΑΤΟΥ. Η λέξη «εικόνα» προϋποθέτει κάποια εξωτερική μορφή, ή κάποιο σχήμα και η «εικόνα» έρχεται πάντα σε αντίθεση με το «αόρατο».

      Ο Παύλος αποκαλεί τον Ιησού «ΕΙΚΩΝ ΘΕΟΥ», γεγονός που σημαίνει ότι Τον ταυτίζει με την «εν σαρκί» ζωή Του και το ότι στην Φιλιππησίους Β:6 χρησιμοποιεί αντί της λέξης «εικών Θεού» τη λέξη «μορφή Θεού», αναφέρεται στη φανέρωση του Θεού Πατέρα, γιατί ο ίδιος δεν ήρθε στον κόσμο για να φανερώσει τον εαυτό Του, αλλά για να φανερώσει τον αόρατο Θεό: «Ο Θεός  (ο ένας και μόνος που υπάρχει) εφανερώθη εν ΣΑΡΚΙ»(Α’ Τιμόθεου Γ/3:16), ήταν «ο Θεός εν Χριστώ» (Β΄ Κορινθίους Ε/5:19). Άρα η φράση «εν μορφή Θεού υπάρχων» αναφέρεται στην επίγεια διακονία του Ιησού και όχι στην προϋπάρχουσα ύπαρξή Του ως «Θεού Υιού» κατά την άποψη των υποστηρικτών της «κενωτικής» διδασκαλίας και γενικά της τριαδικής διδασκαλίας.

     MΟΡΦΗΝ ΔΟΥΛΟΥ ΛΑΒΩΝ: Είναι η δεύτερη φορά που ο Παύλος μέσα σε δύο συνεχόμενα εδάφια (Φιλιππ.Β/2:6-7) χρησιμοποιεί την λέξη «μορφή». Στην πρώτη περίπτωση αναφέρεται στη θεϊκή φύση του Ιησού («εν μορφή Θεού υπάρχων») και στη δεύτερη περίπτωση αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Ιησού («μορφήν δούλου λαβών»). Ο Ιησούς, έχοντας «μορφή δούλου», σημαίνει πολύ απλά ότι στην εξωτερική μορφή Του ως άνθρωπος δεν διέφερε σε τίποτα από τους άλλους ομοεθνείς Του, που την εποχή εκείνη ήταν υπόδουλοι στους Ρωμαίους κατακτητές. Ήταν ντυμένος με τα ίδια ρούχα που φορούσαν και οι υπόλοιποι συμπατριώτες Του, δεν είχε κάποια ξεχωριστή ενδυμασία για να διαφέρει και σαν διδάσκαλος να ξεχωρίζει από τους μαθητές Του. Ας θυμηθούμε, πως τον κήπο της Γεθσημανής, για να τον γνωρίσουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες για να τον συλλάβουν, χρειάστηκε ένας προδότης για να τον δείξει ποιος ήταν, γιατί ήταν «όμοιος» με τους λοιπούς ανθρώπους που τον περιέβαλαν.

     Αξίζει να αναφερθεί πως η λέξη «μορφή» αναφέρεται μία ακόμα φορά στην Καινή Διαθήκη, στην περίπτωση που αναστημένος Ιησούς, φανερώθηκε στους δύο μαθητές που πήγαιναν προς Εμμαούς: «Μετά δε ταύτα εφανερώθη εν άλλη μορφή εις δύο εξ αυτών, ενώ περιεπάτουν και επορεύοντο εις τον αγρόν….» (Μάρκος Ις΄/16:12). Εδώ ο Μάρκος δεν αναφέρει ότι οι μαθητές πήγαιναν στην πόλη Εμμαούς, αλλά την πληροφορία αυτή την προσθέτει ο Λουκάς, χωρίς όμως να χρησιμοποιεί τη φράση ότι ο Ιησούς τους φανερώθηκε «με άλλη μορφή» (βλ. Λουκάς ΚΔ/24:13-31). Ο Λουκάς αναφέρει ότι «οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο διά να μη γνωρίσωσιν Αυτόν» (εδ.16) και λίγο πιο κάτω περιγράφει πως τελικά οι δύο μαθητές Τον αναγνώρισαν: «….Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και εγνώρισαν αυτόν. Και Αυτός έγεινεν άφαντος απ' αυτών» (εδ.31).

      Όταν ο Μάρκος γράφει «εν ετέρα μορφή» (αρχαίο κείμενο), αναφέρεται ότι ο Ιησούς τους παρουσιάστηκε με κάποια άλλη (εξωτερική) μορφή που δεν μπορούσαν να Τον αναγνωρίσουν οι δύο μαθητές και όχι ότι είχε κάποια αλλαγή της προσωπικότητάς Του, Αυτό ήταν μια σκόπιμη ενέργεια του Ιησού, που την διευκρινίζει ο Λουκάς όταν γράφει ότι «οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο διά να μη γνωρίσωσιν Αυτόν». Στη συνέχεια όμως οι μαθητές Τον αναγνώρισαν από τη συμπεριφορά του, από τις κινήσεις του και από τις εκφράσεις του, Τον αναγνώρισαν από την προσωπικότητά Του, η οποία δεν είχε αλλάξει, αλλά παρέμεινε η ίδια και οι μαθητές του τη γνώριζαν, και τότε είναι που ανοίχτηκαν τα πνευματικά τους μάτια και Τον αναγνώρισαν και τότε πολύ φυσικά «έγεινεν άφαντος απ' αυτών».

     ΙΣΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ: Αναφέρει ο Παύλος ότι ο Ιησούς είχε ντυθεί την ταπεινοφροσύνη και «δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν….». Μέσα στον «άνθρωπο Χριστό Ιησού» κατοικούσε όλο το πλήρωμα της θεότητας του Πατέρα (Κολοσσαείς Β/2:9), ο Ιησούς ήταν ντυμένος με όλη τη δόξα του Πατέρα και μέσα Του κατοικούσε το Πνεύμα του Θεού «χωρίς μέτρο». Είχε τη δύναμη και την εξουσία με ένα Του λόγο να διατάζει τα στοιχεία της φύσης, να ανασταίνει νεκρούς, να θεραπεύει χωλούς, λεπρούς και κάθε αρρώστια, να περπατά επάνω στα κύματα, να γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων, να συντρίβει τις λεγεώνες των δαιμονικών δυνάμεων, είχε τη δύναμη και την εξουσία να κάνει όλα τα έργα του Πατρός Του, ήταν το «απαύγασμα (=ακτινοβολία) της δόξης και ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως Αυτού….» (Εβραίους Α/1:3).

     Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος ήταν «ίσα με τον Θεόν» και αυτό είναι που θέλει να μας διδάξει ο Παύλος, ότι δηλαδή, ενώ είχε τη δύναμη να χρησιμοποιήσει την εξουσία Του αυτή για ιδιοτελείς και προσωπικούς σκοπούς δεν το έκανε, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό Του και άδειασε τον εαυτό Του από κάθε προσωπική φιλοδοξία και η μόνη Του φιλοδοξία ήταν να κάνει το θέλημα «του πέμψαντος Πατρός Του». Είχε την εξουσία να κάνει τα πάντα, αλλά δεν το έκανε, εάν αυτό δεν ήταν μέσα στο θέλημα και στο σχέδιο του Πατέρα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Θα αναφέρω για επιβεβαίωση δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: 

(α)  ΚΗΠΟΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗΣ. Στον κήπο της Γεθσημανής, όταν πήγαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες για να συλλάβουν τον Ιησού, ενώ είχε την εξουσία να καλέσει 12 λεγεώνες αγγέλων για να Τον σώσουν, δεν το έκανε, γιατί έτσι θα ματαιωνόταν το σχέδιο του Θεού για την απολύτρωση του ανθρώπου (βλ.Ματθαίος Κς΄/26:52-54). 

(β)  ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ. Όταν ο Ιησούς ήταν στην έρημο και νήστευε για 40 ημέρες αντιμετώπισε 3 μεγάλους πειρασμούς από τον άρχοντα του κόσμου τούτου, τον Διάβολο. Οι πειρασμοί και οι προκλήσεις του Διαβόλου ήταν πραγματικοί, δεν ήταν εικονικοί ή εκφοβιστικοί, γιατί εάν συνέβαινε αυτό ο Διάβολος θα έχανε την ώρα του και εκ των προτέρων δεν είχε να κερδίσει τίποτα (βλ. Ματθαίος Δ/4:1-11). Ο Διάβολος έθεσε στον Ιησού 3 «εάν», αλλά και στις 3 περιπτώσεις ο Ιησούς δεν ενέδωσε στους πειρασμούς του Διαβόλου και του απάντησε σύμφωνα με το γεγραμμένο Λόγο του Θεού και ο Διάβολος αναγκάστηκε να Τον αφήσει και τότε ήρθαν άγγελοι και Τον υπηρετούσαν: 

1ος πειρασμός (εδ. 3 - 4): 

«ΕΑΝ ήσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γείνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι». 

«…Είναι γεγραμμένον, Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού»

2ος πειρασμός (εδ. 6 - 7): 

«ΕΑΝ ήσαι Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν κάτω· διότι είναι γεγραμμένον, Ότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, και θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, διά να μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου» .

 «…Πάλιν είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου». 

3ος πειρασμός (εδ. 9 - 10):  

 «ΕΑΝ πεσών προσκυνήσης με, ταύτα (τα βασίλεια της Γης) πάντα θέλω σοι δώσει». 

«…Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και Αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει»

     Ο Ιησούς Χριστός ήταν «ίσα με τον Θεόν», («ίσα Θεώ» αρχαίο κείμενο) σε όλη τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του, είχε ντυθεί όλη την εξουσία του Πατέρα και μπορούσε να την χρησιμοποιήσει, αλλά δεν έκανε τίποτα για τον εαυτό Του. Ο απ. Παύλος δεν θέτει το «ίσα Θεώ» χρονικά με την προ του Χριστού γέννηση, πριν τη δημιουργία της Γης. Εάν θέσουμε το «ίσα Θεώ» στην προϋπαρξη του Ιησού ως «Θεού Υιός» κατά την άποψη της «κενωτικής διδασκαλίας, τότε το «εαυτόν εκένωσεν» θα σήμαινε πολύ απλά ότι δεν θα ήταν πλέον «ίσα με τον Θεόν», αφού κατά τη διδασκαλία αυτή, πρώτα άδειασε τον εαυτό Του στον ουρανό από τη θεότητά Του και τις ιδιότητές Του και μετά ήρθε στη Γη. Άρα, εφόσον άδειασε από την υποτιθέμενη θεϊκή ιδιότητα (πριν γεννηθεί), δεν μπορούσε εδώ στη Γη να είναι «ίσα με τον Θεό». Κατά συνέπεια, η άποψη αυτή δεν μπορεί να σταθεί, όποια ερμηνεία και αν της δώσουμε, αφού ο ίδιος ο Ιησούς, όταν ήταν εδώ στη Γη έλεγε στους Ιουδαίους ότι ήταν «ίσα με τον Θεό»: «Διά τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν» (Ιωάννης Ε/5:18).

     Μια παρόμοια περίπτωση αναφέρει και πάλι ο Ιωάννης, ο οποίος στο ομώνυμο Ευαγγέλιο και ειδικά στα κεφάλαια ΙΔ΄/14, ΙΕ΄/15 και Ις΄/16 παρουσιάζει τη θεότητα του Ιησού και τη σχέση με τον Πατέρα: «Εγώ και ο Πατήρ έν (=ένα) είμεθα.  Επίασαν λοιπόν πάλιν οι Ιουδαίοι λίθους, διά να λιθοβολήσωσιν Αυτόν Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν» (Ιωάννης Ι΄/10:30-33). Το θέμα είναι πάρα πολύ απλό και όχι πολύπλοκο, όπως το παρουσιάζουν οι υποστη-ρικτές της «κενωτικής» και «τριαδικής» διδασκαλίας: Εάν ο Ιησούς είχε αδειάσει τον εαυτό Του από τη θεότητά Του, πριν έλθει ση Γη, σημαίνει ότι εδώ στη Γη, δεν είχε πλέον τη θεότητα μέσα Του, άλλωστε αυτό σημαίνει «κένωση» (άδειασμα) και εφόσον δεν είχε τη θεία ιδιότητά Του, τότε δεν μπορεί να είχε δυνάμεις και εξουσία επάνω στα στοιχεία της φύσης, επάνω στις ασθένειες και επάνω στις πονηρές δυνάμεις. Η Βίβλος μας διδάσκει το εντελώς αντίθετο, ο Ιησούς κατά την επίγεια διακονία Του ήταν πλήρης από το άγιο Πνεύμα του Πατέρα που κατοικούσε μέσα Του «χωρίς μέτρο» (βλ. Ιωάννης Γ/3:34, Κολοσσαείς Α/1:19, Α΄Κορινθίους Ε/5:19, κλπ).

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και ΔΟΞΑ

       Εφόσον ο Ιησούς ήταν ντυμένος με τη δόξα του Πατέρα, το Πνεύμα του οποίου κατοικούσε μέσα στον Υιό Του με πληρότητα, η έννοια της «κένωσης», δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που κηρύττουν σήμερα οι υποστηρικτές της άποψης αυτής. Η «κένωση» που αναφέρει ο Παύλος («εαυτόν εκένωσεν») δεν αφορά τη θεότητά Του, αλλά έχει άμεση σχέση με την ταπεινή συμπεριφορά Του εδώ στη Γη. Ο Λουκάς αναφέρει ότι, ο Ιησούς όταν βαπτίσθηκε στο νερό στον Ιορδάνη ποταμό και ταυτόχρονα βαπτίσθηκε και με το άγιο Πνεύμα του Θεού Πατέρα ήταν «ΠΛΗΡΗΣ Πνεύματος αγίου» και όταν επέστρεψε από την έρημο, μετά από τους πειρασμούς που είχε από τον ίδιο το Διάβολο, ήταν «εν τη ΔΥΝΑΜΕΙ του Πνεύματος» (βλ. Λουκάς Δ/4:1,14). Όλη η δόξα του Θεού Πατέρα κατοικούσε μέσα Του, ήταν «πλήρης και εν δυνάμει» από το Πνεύμα του Κυρίου των δυνάμεων.

     «Κένωση» λοιπόν σημαίνει το φρόνημα της ταπείνωσης που υπήρχε στον Ιησού. Ενώ ήταν «ο Θεός εν σαρκί», «ο Θεός εν Χριστώ», δεν έκανε διαφήμιση στον εαυτό Του, δεν αυτοπροβλήθηκε, άδειασε τον εαυτό Του και έγινε δούλος του Θεού και των ανθρώπων, ζούσε σαν απλός άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, βάδιζε με τα πόδια, έκανε χειρονακτική εργασία ως τέκνων (μαραγκός) που βοηθούσε το θετό πατέρα Του Ιωσήφ, έζησε μέσα σε απλότητα, βρισκόταν πάντα κοντά σε αυτούς που είχαν ανάγκη, έγινε ένα με τους ταπεινούς της γης, ένα με το λαό Του, ένα με τους μαθητές Του

      Τι συγκλονιστικό μεγαλείο ψυχής, ήταν όταν πήρε μια λεκάνη νερό και έπλυνε τα λερωμένα και βρώμικα πόδια των μαθητών Του! Ποιος το έκανε αυτό; Το έκανε Αυτός που έλεγε στη θαλασσα «σιώπα, ησύχασον» και αμέσως επάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα επικρατούσε γαλήνη, Αυτός που είπε στον επί 4 ημέρες νεκρό Λάζαρο «δεύρο έξω» και ο Λάζαρος βγήκε έξω από τον τάφο αναστημένος, Αυτός που οι 3 μαθητές Του (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης) επάνω στο όρος Θαβώρ Τον είδαν να είναι ντυμένος με την λαμπρότητα του ήλιου, Αυτός που με ένα λόγο Του λεγεώνες δαιμονίων ετρέποντο σε φυγή, Αυτός που ένα λόγο Του ή ένα άγγιγμά Του θεράπευε κάθε ασθένεια, το έκανε Αυτός μέσα στον οποίο κατοικούσε «παν το πλήρωμα» της θεότητας του Πατέρα σωματικά. Αυτό ήταν το φρόνημα της ταπείνωσης του κεχρισμένου Ιησού και έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

     Η ταπείνωση όμως φέρνει και «δόξα» και η δόξα αυτή είναι απ’ ευθείας από το θρόνο του Θεού. Η ταπείνωση του Ιησού ήταν τέλεια και Τον οδήγησε στο σταυρό της αισχύνης. Πέθανε Αυτός, αντί μια μένα και για σένα, δίκαιος υπέρ των αδίκων, αναμάρτητος υπέρ των αμαρτωλών, πέθανε Αυτός «ο οποίος αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού, ο οποίος λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως· ο οποίος τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν (ημείς) εν τη δικαιοσύνη…» (Α΄ Πέτρου Β/2:22-24).Παράδειγμα ταπεινού φρονήματος για κάθε πιστό επάνω στη Γη, σε όλους τους αιώνες

     Μέσα στη Βίβλο διαβάζουμε πως «όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί», ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους και στους ταπεινούς δίνει χάρη (Ιάκωβος Δ/4:6-7, κλπ). Αυτό έκανε και ο άγιος και δίκαιος Θεός με τον Υιό Του, τον άνθρωπο Χριστό Ιησού, Τον ύψωσε πάνω από όλους και του χάρισε το όνομα «το υπέρ παν όνομα», Τον ύψωσε πάνω από κάθε αρχή, πάνω από κάθε δύναμη και πάνω από κάθε εξουσία και στο όνομά Του θα γονατίσουν όλες οι δυνάμεις (ανθρώπινες, ουράνιες και σατανικές) και θα ομολογήσουν ότι ο Ιησούς είναι Κύριος προς δόξα του Θεού Πατέρα: «Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν Αυτόν και εχάρισεν εις Αυτόν όνομα ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ, διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού ΠΑΝ ΓΟΝΥ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και ΠΑΣΑ ΓΛΩΣΣΑ να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιππησίους Β/2:9-11). Ένδοξη πορεία: Από την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ του σταυρού, στη ΔΟΞΑ του ουρανού!!

     Αξίζει να το σημειώσουμε ότι ο απ. Παύλος παραπάνω γράφει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος «εις δόξαν Θεού Πατρός», δεν γράφει «εις δόξαν Θεού Υιού», γιατί μέσα στον άνθρωπο Χριστό Ιησού εδώ στη ΓΗ κατοικούσε «παν το πλήρωμα» της θεότητας του Πατέρα και στον ΟΥΡΑΝΟ, μέσα στο ένδοξο και αναστημένο σώμα του Ιησού κατοικεί ο Πατέρας, είναι το κατοικητήριό Του, δεν κατοικούσε κανένας «Θεός Υιός», γιατί όπως αναφέραμε ο Ιησούς ήταν «ο Λόγος του Πατέρα», που εξήλθεν από τον Πατέρα και «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Για περισσότερες λεπτομέρειες ο ενδιαφερόμενος μπορεί να διαβάσει το άρθρο «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ» στο βιβλίο «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ» (κωδικός 33)

 «ΚΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ» και «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

     Θα ήθελα να κάνω μια σημαντική παρατήρηση, που πιθανόν πολλοί μελετητές της Βίβλου να την αγνοούν και που είναι ότι στη διδασκαλία του «κενωτικού» ζητήματος υπάρχει σχετική ταύτιση και θεολογική προσέγγιση ανάμεσα στους οπαδούς της άποψης αυτής και στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ειδικότερα: 

(α)  Οι «κενωτικοί» και γενικότερα οι «τριαδικοί» (όχι όλων των ομολογιών) δέχονται την προϋπαρξη του Ιησού, ως «ΘΕΟΥ ΥΙΟΥ», που άφησε τη δόξα Του στον ουρανό και ήρθε εδώ στη Γη ως άνθρωπος, στηριζόμενοι κατά βάση στο Φιλιππησίους Β/2:6-8, όπως προαναφέρθηκε. Κατά συνέπεια, η διδασκαλία τους προϋποθέτει  ΕΝΑ Θεό με ΤΡΕΙΣ θείες υποστάσεις (τρισυπόστατος), δηλαδή «ΘΕΟ Πατέρα», «ΘΕΟ Υιό» και «ΘΕΟ άγιο Πνεύμα», που μεταξύ τους είναι ομοούσιοι και αδιαίρετοι και ο Θεός Υιός, όταν ήταν στον ουρανό «εκένωσε τον εαυτό Του», άδειασε τον εαυτό Του από όλες τις θεϊκές ιδιότητές Του και ήρθε εδώ στη Γη σαν απλός άνθρωπος.  ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για περισσότερες λεπτομέρειες ο ενδιαφερόμενος μπορεί να διαβάσει το βιβλίο των εκδόσεων ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ με τίτλο «ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ και Η ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ» (βλέπε, Κεφάλαιο 6ο, διδασκαλίες 2η και 3η). 

(β)     Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχονται ότι ο Ιησούς προϋπήρχε, όχι ως «ο ΘΕΟΣ ΥΙΟΣ», που διακηρύττουν οι κενωτικοί-τριαδικοί, ούτε ως «ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», που διακηρύττουν οι αντιτριαδικοί, αλλά ότι ήταν ένα ΚΤΙΣΜΑ του Θεού, στηριζόμενοι στα εδάφια «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολοσσαείς Α/1:15) και «η αρχή της κτίσεως του Θεού» (Αποκάλυψη Γ/3:14) και κλείνουν προς την άποψη πιθανόν να ήταν ο άγγελος Μιχαήλ, ένα κτίσμα του Θεού, ένας κατώτερος θεός. Αυτή την άποψη την υποστηρίζουν στο επίσημο περιοδικό τους «ΞΥΠΝΑ» (22.09.1983, σελ. 24). Κατά συνέπεια, η δογματική τους τοποθέτηση βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με τους «κενωτικούς - τριαδικούς». Όπως οι κενωτικοί δέχονται την προϋπαρξη του Ιησού Χριστού ως «Θεού Υιού», το ίδιο και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχονται την προϋπαρξη του Ιησού όχι ως «Θεού Υιού», αλλά ως ενός αγγέλου (μάλλον του Μιχαήλ).

 Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α

       Τόσο στη Φιλιππησίους Β/2:6-8, όσο και στα λοιπά εδάφια που αναφέρθηκαν μέσα από το Λόγο του Θεού, γίνεται φανερό ότι ο Παύλος δεν αναφέρθηκε στην προαιώνια ύπαρξη του Ιησού, αλλά στην επίγεια διακονία Του, κυρίαρχο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η ταπεινοφροσύνη Του, γιατί, ενώ ήταν η ορατή φανέρωση του Θεού του αοράτου, ο οποίος κατοικούσε «χωρίς μέτρο» μέσα Του, ενώ ήταν ντυμένος με τις δυνάμεις και τη δόξα του Πατέ-ρα («ίσα με τον Θεόν»), άδειασε και ταπείνωσε τον εαυτό Του μέχρι θανάτου. Εάν δώσουμε αυτή την ερμηνεία, δεν δημιουργούνται απορίες και αντιφάσεις και ο Λόγος του Θεού έρχεται σε μια θαυμαστή αρμονία. 

     Φθάνοντας στο τέλος του θέματος αυτού, θα ήθελα να κλείσω με την περικοπή από την Φιλιππησίους Β/2:5-8, όχι σε κατά γράμμα μετάφραση, αλλά σε απλή και κατανοητή περιγραφή. Εάν ζούσε στις ημέρες μας ο Παύλος, θα μας έλεγε στην απλή γλώσσα: 

       «Αδελφοί, σας προτρέπω να έχετε το ίδιο ταπεινό φρόνημα το οποίο ήταν και στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, όταν ήταν εδώ στη Γη, ο οποίος, ενώ ήταν ντυμένος με τη δόξα του Θεού και στο πρόσωπό Του βλέπαμε την εικόνα του παντοδύναμου και αιώνιου Θεού, δεν χρησιμοποίησε τις θείες δυνάμεις Του για τη δική Του προβολή και δόξα, ενώ μπορούσε να το κάνει, γιατί ήταν ίσα με τον Θεό, καθόσον μέσα Του κατοικούσε όλο το πλήρωμα της θεότητας του Πατέρα σωματικά, αλλά έκανε το αντίθετο, άδειασε τελείως τον εαυτό Του όταν έλαβε  δούλου μορφή και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους, όταν έγινε ένα με τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους και αφού βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτόν Του ενώπιον του Πατέρα Θεού και υπάκουσε μέχρι το θάνατο, ένα θάνατο επάνω στο σταυρό της ντροπής. 

     Ο άγιος και δίκαιος Θεός, ο Κύριος του ουρανού και της γης, βλέποντας την πλήρη υποταγή του Υιού Του, τον υπερύψωσε και του χάρισε το όνομα, που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα, του χάρισε το όνομα ΙΗΣΟΥΣ, που σημαίνει Ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, για να γονατίσουν στο όνομα αυτό όλες οι δυνάμεις, επουράνιες (αγγελικές), επίγειες (ανθρώπινες) και καταχθόνιες (σατανικές) και να ομολογήσουν ότι ο αναστημένος και ένδοξος Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος των κυρίων, ο Βασιλιάς των βασιλιάδων, είναι το Α και το Ω, ο Πρώτος και ο Έσχατος, η Αρχή και το Τέλος, είναι ο Ων και ο Ην και ο ερχόμενος, είναι ο Παντοκράτωρ, ο ισχυρός Θεός, ο Σύμβουλος, ο Θαυμαστός, είναι ο αιώνιος Πατέρας, είναι Πατέρας μέσα στον Υιό, είναι ο Κύριος ντυμένος τη δόξα του Θεού Πατέρα, αμήν».

 ----------------------------------------------------------------------------

COPYRIGHT: 10/2015 - ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΤΖΕΛΕΠΗΣ

Τηλ. Κινητό 694- 4921318

E-MAIL: filadelfos02@hotmail.cοm 

FACEBOOK: Alkiviadis Tzelepis

------------------------------------------------------------------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο που δημοσιεύθηκε με τίτλο «ΤΟ ΚΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ» μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή PDF από την επιλογή "αρχεία" της ομάδας «ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ – FILADELFOS” του FACEBOOK (κωδικός αριθμός "Τεύχος 46ΣΕ").

Tο θέμα αυτό ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ παρακάτω σε μορφή αρχείων JPG, για καλυτερη ανάγνωση από tablet ή για όσους θέλους να το αποθηκεύσουν για το αρχείο τους σαν "εικόνες" (jpg)