Περισσότεροι από 250 χιλιάδες Ελληνες άντρες, ηλικίας 15-48 από την Ανατολική Θράκη, την Ιωνία και τον Πόντο, άφησαν την πνοή τους στα αναγκαστικά Τάγματα Εργασίας, μέχρι το τέλος του 1918. Πρόκειται για μια οργανωμένη και συστηματική μέθοδο γενοκτονίας για την οποία η Τουρκία ουδέποτε έχει απολογηθεί.

      Κάθε φορά που Έλληνας Πρωθυπουργός συναντάται με αρχηγό του Τουρκικού κράτους, θα θυμίζουμε ότι συνομιλεί με τον εκπρόσωπο μιας χώρας που διέπραξε εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας και ειδικότερα εναντίον του Ελληνισμού και τα εγκλήματα αυτά ΔΕΝ παραγράφονται, ούτε ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝΤΑΙ στο όνομα δήθεν κάποιας καλής γειτονίας. Πρέπει να θυμίζουμε στον κόσμο με ποιούς μιλάμε. Και μιλάμε για μια χώρα, που όπως είπε ο αείμνηστος καθηγητής μου Νεοκλής Σαρρής "δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο".

ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΑ ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ

      Τα Τάγματα Εργασίας (αμελέ ταμπουρού) χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους για την εξόντωση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών στο πλαίσιο της ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ καθ’ υπόδειξη και υπό την καθοδήγηση των Γερμανών. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν άνδρες, μη μουσουλμάνοι, ηλικίας 15-45 ετών σε βαριές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες. Οι περισσότεροι δεν κατάφερναν να επιβιώσουν.

      Τα τάγματα εργασίας άρχισαν να οργανώνονται συστηματικά από το 1913 μέχρι και το 1923. Επαναλήφθηκαν, επίσης, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στρατολογούνταν, βιαίως, κυρίως Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι και υποχρεώνονταν να εκτελούν βαριές εργασίες στην οδοποιϊα, τα ορυχεία, τους αγρούς, στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους σ' αυτά τα τάγματα.

     Έγγραφο Γερμανών διπλωματών προς το Βερολίνο την 12 Μαϊου 1918 αναφέρει ότι «μέχρι το τέλος του 1917 περισσότεροι από 200.000 Έλληνες είχαν καταταγεί, ηλικίας 15 έως 48 ετών. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την κακομεταχείριση, τις ασθένειες, την πείνα και το κρύο». (πηγή: Φωτιάδης Κωνσταντίνος, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, 2004, τομ. 1, σ. 569. Αναφέρεται στο Βρυώνης (2007), σ. 286.)

     Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες, υφίσταντο σεξουαλική βία, κάψιμο των σπιτιών κτλ. (πηγή: Γαβριηλίδης Ι. Αντώνιος, Σελίδες εκ της μαύρης εθνικής συμφοράς του Πόντου, Αθήνα, Ελεύθερη Σκέψη, 2002, σ. 9)

     Μετά την πυρπόληση της Σμύρνης, με διαταγή του Κεμάλ, οι Ελληνες της Μικράς Ασίας από 18 έως 45 ετών συνελήφθησαν και στάλθηκαν στα τάγματα εργασίας στα βάθη της Ανατολίας, υποτίθεται, για να επανορθώσουν τις ζημιές που προκάλεσε ο Ελληνικός στρατός. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των ανθρώπων που χάθηκαν....

Ο ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ...

     Την εμπειρία του στα τάγματα εργασίας περιέγραψε ο Ηλίας Βενέζης, στο βιβλίο του “Το νούμερο 31328”. Ο Βενέζης, μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες, υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στα τάγματα εργασίας για 14 μήνες από το 1922 μέχρι το 1923, ενώ ήταν μόλις 18 ετών. Από τις 3.000 Αϊβαλιώτες κατόρθωσαν να επιβιώσουν μόνον 23....

«Οι μέρες περνούν, σβήνουν, η μία, η άλλη. Στο στρατόπεδο οι σκλάβοι πλησιάζουμε ολοένα ο ένας τον άλλον. Δε θυμούμαστε ονόματα συναμεταξύ μας, μήτε νούμερα. Μα είναι η καρδιά.    Ζυμώνεται με το ίδιο αίσθημα κι απ' τα ίδια χέρια. Λαχταρούμε τα ίδια πράγματα, υποφέρνουμε τις ίδιες πίκρες. Η ζωή δε φκιάνει ποτές ίδια τα μούτρα των ανθρώπων, μετανιώνει, πολεμά να ταχτοποιήσει τη διαφορά αλλιώς... »

“Τις μέρες δουλεύουμε σκληρά. Δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψεις. Τίποτα περαστικά καστροπούλια φεύγουν κυνηγημένα σαν αστραπή. Σαν βραδιάσει, πάλι τα ίδια. Το μυαλό, αν έχει ουσίες, τις χύνει στα τυραγνισμένα κορμιά, στα κόκαλα και στις φλέβες, να τονωθεί το αίμα γιατί έχασε δυνάμεις. Έτσι οι σκέψεις απορροφιούνται — για να υπάρχει μεδούλι και αίμα.... »

“Ολένα τ' αχνάρια του κόσμου ξεμακραίνουν και σβήνουν. Κάποτε δε θα θυμόμαστε πια. Α, σίγουρα θα 'ρθει κι αυτό. Ας έρθει! Τότες πια δε θα μένει παρά μονάχα η σκοτεινή αγάπη για τη ζωή. Θα υπάρχουμε επειδή θα υπάρχει. Τίποτα άλλο δε θα θυμίζει πως δεν είμαστε μες στους νεκρούς....»

• Speros Vryonis Jr. , Greek Labor Battalions Asia Minor, από το Richard G. Hovannisian (ed.), The Armenian Genocide: Cultural and Ethical Legacies, Transaction Publishers, New Jersey, USA, 2007, σελ. 275-289.

• Βενέζης Ηλίας, Το νούμερο 31328, το βιβλίο της σκλαβιάς, 54η έκδοση, εκδ. Εστία, Αθήνα 2011.

• Γαβριηλίδης Ι. Αντώνιος, Σελίδες εκ της μαύρης εθνικής συμφοράς του Πόντου, Αθήνα, Ελεύθερη Σκέψη, 2002

• Δούκας Στρατής, Η ιστορία ενός αιχμαλώτου, 34η έκδοση, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2001.

• Σωτηρίου Διδώ, Ματωμένα χώματα, 54η έκδοση, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1984.