Στη συνέχεια θα αναφερθούμε με αξιόπιστα ιστορικά στοιχεία σε μια άλλη όψη των πραγμάτων και όχι αυτή που συστηματικά παρουσίαζαν τα ΜΜΕ. O αναγνώστης μπορεί να διακρίνει ποια είναι η πραγματική αλήθεια και σε ποιο σημείο φτάνει η παραπληροφόρηση και κατασκευασμένες ειδήσεις!

     Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς βρισκόμενος στις φυλακές της Χάγης είχε καταγγείλει την ηγεσία των φυλακών ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα τα οποία αντιμετώπιζε. Τελικά, στις 11 Μαρτίου 2006 πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Δέκα χρόνια μετά το θάνατό του  το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995. Φυσικά, η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά», συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισης των ΜΜΕ σε περιπτώσεις που κάποιος αθωώνεται απο ψευδείς και στημένες κατηγορίες και πολύ περισσότερο όταν οι κατηγορίες έχουν πολιτική χροιά.

     Για την αθώωση του Μιλόσεβιτς τήρησαν "σιγή ιχθύος όλοι οι υποτακτικοί "υπάλληλοι" του ΝΑΤΟ, που στη συνέχεια έγιναν φερέφωνο και "υπάλληλοι" του ΔΝΤ. ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, που (όταν ο Μιλόσεβιτς ήταν στις φυλακές της Χάγης) έγραφαν εναντίον της πολιτικής του λιβέλους, διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο σύγχρονο γουέστερν της Νέας Τάξης των Πραγμάτων, ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, που ελεεινολογούσαν ακόμα και επάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, που κάποιοι τους αποκάλεσαν "κοράκια", ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, που παρουσιάζονταν σαν "αντικειμενικοί" και αξιόπιστοι αναλυτές και εκτόξευαν από τη μία πλευρά μύδρους κατά του "χασάπη των Βαλκανίων" και από την άλλη πλευρά έδιναν πλούσιους επαίνους στην ταλαίπωρη Δύση, η οποία ήθελε και εργάστηκε, αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας», ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ δεν έβγαλαν λέξη για την αθώωση του Μιλόσεβιτς, άλλωστε γιατί να το κάνουν, αφού η πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν το φύραμά τους και το δόλωμά τους για να επιτύχουν τους σκοπούς τους..

2.    Μετά από τα παραπάνω εισαγωγικά σχόλια, θα πρέπει αναφερθούμε και να σταθούμε στα πραγματικά γεγονότα της ιστορίας, όπως αυτά καταγράφονται αντικειμενικά από τον σύγχρονο ιστορικό, γεγονότα τα οποία μιλούν από μόνα τους, καθόσον η ίδια "ταινία" έχει παιχτεί σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις του παρελθόντος και η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ είναι το ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΜΕΛΛΟΝ μια χώρας!

     Η ιστορία είναι απλή και εφόσον είναι σύγχρονη, τα συμπέρασμα βγαίνουν από μόνα τους από έναν αντικειμενικό αναλυτή! Η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ και αυτό συνέβηκε το έτος 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν την έναρξη των σφοδρών βομβαρδισμών.

     Η συμφωνία, την οποία ζητούσε η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ προέβλεπε τα εξής: «Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».

     Επειδή όμως ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει αυτήν την υποδουλωτική για τη χώρα του συμφωνία, η επόμενη ενέργεια του ΝΑΤΟ ήταν η επιβολή του "δίκιου του ισχυρότερου" και  η ΝΑΤΟϊκή εισβολή στη Γιουγκοσλαβία ήταν πλέον θέμα ωρών, όπως και έγινε στη συνέχεια, όπου οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Αυτό καταγράφει η ιστορία και όχι ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν ο "χασάπης", ο οποίος ευθύνεται για γενοκτονία, η οποία στο τέλος αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε ποτέ, αλλά ήταν ένα ΝΑΤΟΪκό τέχνασμα, ένα πρόσχημα για εισβολή στη Γιουγκοσλαβία

     Οι αντίπαλοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο της Χάγης», είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο των έξυπνων όπλων»: Το ΝΑΤΟ μέσα σε 78 μέρες, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 Γιουγκοσλαβικών πόλεων. Ειδικά η Πρίστινα, πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου (την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση») βομβαρδίστηκε 374 φορές! Το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές, ενώ οι πόλεις Πρίζρεν και Ουρόσεβατς βομβαρδίστηκαν 232 και 205, αντίστοιχα.

     Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο, το οποίο ουράνιο, ως γνωστό προκαλεί καρκίνο. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ.

     Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης...

     Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την πλήρη αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην...

     Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000. Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά. Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η Γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας».

3.   Τα παραπάνω αριθμητικά στοιχεία είναι αψευδείς μάρτυρες ενός τραγικού πολέμου, για τον οποίο την ευθύνη είχε αποκλειστικά η επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ. Ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς. Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.

    Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ, καθόσον τα στοιχεία έχουν πολλαπλασιαστεί και γίνονται μάρτυρες μια μεγάλης πλεκτάνης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 01.03.1998 έως τις 24.03.1999 (ημέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330, σύμφωνα με επίσημα καταγεγραμμένα στοιχεία. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία, επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί» (όπως διακήρυτταν τα ΝΑΤΟϊκά βαποράκια), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.

     Ακόμα και στην περίπτωση, που αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζούσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι, τότε πως εξηγείται:

α)    Στον ένα χρόνο που πέρασε, πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!

β)      Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μαρτίου 1999, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500...

     Αν λοιπόν υπήρξε «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε. Μήπως όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;

     Ας δούμε όμως τι αποκάλυψε η ειδησεογραφία της εποχής εκείνης: Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο, ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99). Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάιο του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».

(1)    Ο Ισπανός ιατροδικαστής Εμίλιο Περέθ Πουγιόλ, τον οποίο έστειλαν οι Δυτικοί να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δεν βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».

(2)   Το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας σε διακοίνωσή του στις 28.12.998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας ανέφερε: «....Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως την καταπολέμηση του UCK, που χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της "Μεγάλης Αλβανίας"».

(3)   Το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας με νέα διακοίνωσή του στις 15.03.1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς: «....Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18.11.1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των Σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998». Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση», αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων.

(4)   Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 - 516 80/32 426), σημειωνόταν: «....Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την Αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των Σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου...».

(5)  Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν: «...Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο... Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα...».

(6)   Στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α),Στις 11 Μαρτίου 1999 (δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών) τονιζόταν: «....Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν, ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ' άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!

      Μετά από τα παραπάνω παρατιθέμενα στοιχεία, το μεγάλο ερώτημα, που αβίαστα τίθεται είναι: ".....Πότε λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ; Πότε έλεγαν την αλήθεια, (1) ΟΤΑΝ διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση» ή (2) ΟΤΑΝ λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την ...«εθνοκάθαρση»;

     Όσοι είχαν "ανοιχτά" μάτια τότε, αλλά και σήμερα, γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από μερικές δεκαετίες και δεν χρειαζόντουσαν τα "παπαγαλάκια" των ΜΜΕ για να τους δείξουν την αλήθεια, όπως τα ρεπορτάζ του CNN που τότε ξεχείλιζαν από ιστορίες "εκδιωγμένων" Αλβανόφωνων από Σέρβους.  Μόνο οι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε ότι πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση και όχι μόνο δεν το έβλεπαν, αλλά ισχυρίζονταν ότι η εισβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην πρώην Γιουγκοσλαβία έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους, η οποία εισβολή (προσθέτουμε και εμείς) έφερε τη διάλυσή της, μόνο που δεν την διέλυσε ο Μιλόσεβιτς. Η ιστορία διδάσκει!