1.  ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

     Πολλές φορές ακούμε τη φράση, την οποία έχουμε χρησιμοποιήσει και εμείς πολλές  φορές, όταν αντιμετωπίζουμε κάποιον, ο οποίος ισχυρίζεται πράγματα τα οποία είναι εκτός πραγματικότητας, ότι "η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας". Αυτή η διαπίστωση έρχεται σε πλήρη συμφωνία με όλους αυτούς, οι οποίοι είναι υπέρμαχοι μιας ελεύθερης "Παλαιστίνης" που τώρα βρίσκεται κάτω από Ισραηλινή κατοχή και το σύγχρονο διπλό σλόγκαν που κυριαρχεί είναι "Free Palaistine" και "όχι κατεχόμενα εδάφη Παλαιστίνης". Με τις φράσεις αυτές έχουμε μια παραχάραξη της σύγχρονης ιστορίας, που φανερώνει ότι η "ημιμάθεια" βασιλεύει και καταλαμβάνει τις καρδιές όλων αυτών, οι οποίοι είναι απληροφόρητοι για τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, τα οποία έχουν σαν επίκεντρο τη συνεχή διαμάχη μεταξύ του Ισραήλ και των ισλαμιστών Αραβόφωνων, που αυτοαποκαλούνται "Παλαιστίνιοι". Πρόκειται για "ημιμάθεια", γιατί η "αμάθεια" όταν την επικαλείται κάποιος αποδεικνύεται ως μια συνετή και σοφή ενέργεια μιας ταπεινής και απλής καρδιάς, που λέγει απλά "εφόσον δεν γνωρίζω, δεν εκφέρω γνώμη!"

     Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα άρθρο της Shira Sorko-Ram (Σίρα Σόρκο Ραμ), ένα άρθρο το οποίο φανερώνει ιστορικές αλήθειες για το σύγχρονο Ισραήλ, που πολλοί, ενώ τις γνωρίζουν, εθελοτυφλούν. Το άρθρο αυτό θεωρείται από τα πλέον αξιόπιστα και ιστορικά ακριβή, καθόσον η Shila Sorko-Ram που ζει στο Ισραήλ επί πολλές δεκαετίες, ασχολείται από το 1967 με την παραγωγή ντοκιμαντέρ και τεκμηριώνει ιστορικά τα θέματά της. Μία από τις παραγωγές της, το ντοκιμαντέρ "Dry Bones" έχει καθαρά προφητικό Μεσσιανικό χαρακτήρα και θεωρείται μια εξαιρετική παρουσίαση της κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Ο πολύ γνωστός παγκόσμια Sid Roth το έτος 2015 είχε ταξιδέψει στο Ισραήλ για να πάρει συνέντευξη από την Shira Sorko-Ram και να μάθει την πολιτική κατάσταση στην περιοχή εκ του σύνεγγυς.

     Για όσους γνωρίζουν την Αγγλική γλώσσα μπορούν να βρουν στο YouTube πολλά βίντεο που παρουσιάζουν την δραστηριότητα της Shira Sorko-Rum στα παρακάτω κανάλια, τα οποία βέβαια δεν είναι τα μόνα, αλλά αναφέρουμε ενδεικτικά τα ακόλουθα: "Revelation TV", "All Nations Church Dublin", "Brad TV", "Beit Hallel Israel", κλπ..

     Διαβάζοντας για πρώτη φορά το αναρτημένο κείμενο της Shira Sorko-Rum για τα κατεχόμενα από το Ισραήλ "εδάφη των Παλαιστινίων", αυθόρμητα μου ήρθε η σκέψη, πως "...όσο οι Σκοπιανοί είναι ιστορικά "Μακεδόνες", άλλο τόσο είναι αυτόχθονες "Παλαιστίνιοι" και οι Αραβόφωνες ισλαμικές ομάδες" που κατοικούν στην γη της Παλαιστίνης, η οποία εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στους Εβραίους.

     Τα "κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης" είναι ένας ακόμα από τους πολλούς σύγχρονους μύθους, που ακούγονται από τα ΜΜΕ και που στόχο έχουν να πλήξουν το Ισραήλ. Πραγματική κατοχή, με την ορθή έννοια του όρου και που ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα είναι η κατοχή του Βόρειου τμήματος της Κύπρου από τον Τουρκικό στρατό, όπου ένα κυρίαρχο κράτος, απώλεσε το 1974 ένα κομμάτι του μετά από βιαία εισβολή ενός άλλου κράτους. Εδώ είναι που έχουμε πραγματικά "κατεχόμενα εδάφη" και για τα οποία η διεθνής δημοκρατική κοινότητα σιωπά επί δεκαετίες, για πολιτικές σκοπιμότητες.  

 

2.    ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΝ SHIRA SORKO-RAM

     Πριν προχωρήσουμε στο πολύ ενδιαφέρον δημοσιευμένο κείμενο της Σίρα Σόρκο Ραμ, θα αναφερθούμε συνοπτικά και στο βιογραφικό της. Αξίζει να σημειωθεί ότι το παρακάτω κείμενο μεταφράστηκε στα Ελληνικά με την αυτόματη μετάφραση του Google. Για το λόγο αυτό έχουν γίνει οι απαραίτητες γλωσσικές και συντακτικές διορθώσεις, χωρίς να αλλοιώνουν την αρχική δομή του κειμένου. Επί πλέον έχουν προστεθεί αρκετά πληροφοριακά στοιχεία, μέχρι το 2025, ώστε η παρουσίαση να είναι σφαιρική από όλες τις πλευρές. Κατά συνέπεια, αν και το κείμενο είναι σε διασκευή, δεν αποκλίνει από την αρχική του παρουσίασή.

     Η Shira Sorko-Ram είναι Εβραία και ζει στο Ισραήλ από το 1967. Όλα αυτά τα χρόνια εργάστηκε ως σκηνοθέτης και παραγωγός ντοκιμαντέρ. Η ταινία «Dry Bones» η οποία είναι ένα  ντοκιμαντέρ για την προφητική πνευματική αναγέννηση του Ισραήλ, έχει αναγνωριστεί σε όλο τον κόσμο, το δε ντοκιμαντέρ είχε δει και σχολιάσει η Γκόλντα Μέιρ, όταν ήταν πρωθυπουργός. Η Σίρα Σόρκο Ραμ έχει γράψει πολλά θέματα, σχετικά με το Μεσσιανικό Εβραϊκό κίνημα και τον ρόλο των Χριστιανών στην πνευματική ανάσταση του Ισραήλ.

     Για σαράντα τέσσερα χρόνια εξέδιδε το μηνιαίο "ΜAOZ ISRAEL REPORT", δίνοντας μια προφητική, πολιτική και πνευματική προοπτική των τρεχόντων γεγονότων στο Ισραήλ. Η Σίρα, μαζί με τον σύζυγό της Άρι (Ari), συνίδρυσαν τη διακονία "ΜΑΟΖ ΙSRAEL Ministries" (ΜΙΜ), στην οποία εργάστηκαν για πάνω από 40 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πρωτοστάτησαν σε αρκετές Μεσσιανικές Εβραϊκές εκκλησίες στην περιοχή του Τελ Αβίβ, χρηματοδότησαν εθνικά συνέδρια για τους Ισραηλινούς αναγεννημένους πιστούς και ίδρυσαν ένα ανθρωπιστικό ταμείο, το οποίο έφερε την ονομασία "Istandwith Israel".

     Εξέδωσαν πολλά βιβλία στα Εβραϊκά, τα οποία μεταφράστηκαν και στα Αγγλικά, ενθάρρυναν και υποστήριξαν την επιστροφή των Εβραίων στο Ισραήλ, ιδιαίτερα των αναγεννημένων, βοήθησαν μετανάστες με μικρές επιχειρήσεις, υποστήριξαν Άραβες ηγέτες που έχουν καρδιά για τον ευαγγελισμό και αγάπη για το Ισραήλ και βοήθησαν στον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα των Εβραίων πιστών στον Γεσούα (Ιησού) στη γη του Ισραήλ. Τον Ιανουάριο του 2021, παρέδωσαν την ηγεσία της διακονίας τους (ΜΙΜ) στον Kobi και τη Shani Ferguson, τον γαμπρό και την κόρη τους, οι οποίοι συνεχίζουν το ευλογημένο έργο τους, ένα έργο με παγκόσμια προβολή και πνευματική αναγνώριση. Ο Ari και η Shira, έχουν 2 παιδιά και 6 εγγόνια και κατοικούν στο Ramat HaSharon.

 

1.      Μία φράση συχνά χρησιμοποιούμενη από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης είναι η φράση "κατεχόμενα εδάφη". Πρόκειται για μια φράση, η οποία καθορίζει κυριολεκτικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο τον προσανατολισμό και την προοπτική για τα εδάφη αυτά. Με τον χαρακτηρισμό αυτό δίνεται στον καθένα να καταλάβει ότι το Ισραήλ είναι ένας "εισβολέας" και ότι κατέχει παράνομα εδάφη, τα οποία δεν του ανήκουν, καθόσον ανήκουν σε κάποιον άλλο και στην προκειμένη περίπτωση ανήκουν στους "Παλαιστίνιους" και ότι το Ισραήλ παραβιάζει τη διεθνή νομοθεσία, μη έχοντας κανένα νόμιμο δικαίωμα επάνω σε αυτή την κατεχόμενη γη. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να υπάρξει ειρήνη, όταν το Ισραήλ συνεχίζει να χτίζει σπίτια και να δημιουργεί κατοικήσιμες περιοχές με "οικισμούς" επάνω σε "κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη".  Εάν όμως το Ισραήλ παραιτείτο από τη διεκδίκηση αυτών των "κατεχόμενων εδαφών", τότε τα Αραβικά κράτη θα έκαναν ειρήνη και ο κόσμος θα ησύχαζε από όλη αυτή την ταραχή που προκαλείται στη Μέση Ανατολή. Αυτό είναι το κυρίαρχο μήνυμα που παρουσιάζεται από τα διεθνή ΜΜΕ, άρα αυτός που δεν θέλει την ειρήνη είναι το Ισραήλ.

     Είναι πολύ εντυπωσιακό, όταν κάποιος εξετάσει και προσέξει το πόσο λίγα γνωρίζουν και πόση άγνοια έχουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί για την προέλευση και τη ρίζα του λαού Ισραήλ και το πιο ακόμα εντυπωσιακό είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών ανήκει σε δημοκρατικά "χριστιανικά" κράτη, που σημαίνει ότι έχουν τουλάχιστον στοιχειώδεις γνώσεις για την προέλευση και την καταγωγή του Ισραήλ. Γράφουν και ενεργούν σαν να συνέβηκε κάτι το παράδοξο, σαν μια ημέρα ξαφνικά από το πουθενά ξεφύτρωσε ένας λαός, ο Ισραήλ, ο οποίος καταχράστηκε τη γη των Αράβων και άρπαξε τη γη τους και τους στέρησε τη νόμιμη πρωτεύουσα του Παλαιστινιακού λαού, την Ιερουσαλήμ και τώρα αγωνίζονται για να την επανακτήσουν. Πιστεύω όμως πως, όποιος θέλει να είναι αντικειμενικός και ιδιαίτερα ο κάθε χριστιανός (έστω και "κατ' όνομα χριστιανός"), οφείλει να γνωρίζει τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και πώς προέκυψε το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ., η ιστορία του οποίου ξεκινά πολύ πίσω στα βάθη των αιώνων, όπως θα αναφερθούμε και στη συνέχεια.

2.       ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ: Η Βίβλος και ειδικότερα η Παλαιά Διαθήκη, η οποία αποτελεί την αυθεντική ιστορική πηγή για την ύπαρξη του Ισραήλ στην "άγια γη", αναφέρει τα εξής:

• «Την ημέραν εκείνην έκαμε διαθήκην ο Κύριος προς τον Άβραμ, λέγων, εις το σπέρμα σου έδωκα την γην ταύτην, από του ποταμού της ΑΙΓΥΠΤΟΥ, έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού ΕΥΦΡΑΤΟΥ» (Γένεσις ΙΕ/15:18 )

• «Μνημονεύετε πάντοτε της ΔΙΑΘΗΚΗΣ αυτού του λόγου, τον οποίον προσέταξεν εις χιλίας γενεάς, της διαθήκης, την οποίαν έκαμε προς τον Αβραάμ, και του όρκου αυτού προς τον Ισαάκ· και εβεβαίωσεν αυτόν προς τον Ιακώβ διά νόμου, προς τον Ισραήλ διά διαθήκην αιώνιον, λέγων, Εις σε θέλω δώσει την γην Χαναάν, μερίδα της κληρονομίας σας» (Ψαλμός ΡΕ/105:8-11)

Πριν 3 χιλιετηρίδες (περίπου πριν 35 αιώνες) ένας άνδρας, ο Αβραάμ, ξεκίνησε από τη γη των Χαλδαίων, που αντιστοιχεί στο σημερινό Ιράκ, μαζί με την οικογένειά του και πήγε στη γη Χαναάν, όπου του είπε ο Θεός ότι αυτή η γη θα ήταν η παντοτινή κληρονομιά γι’ αυτόν και για τους απογόνους του. Ο αντίλογος στην περίπτωση είναι ότι: "Ποιος δημοσιογράφος της εποχής μας, του 20ού και του 21ου αιώνα δέχεται ως έγκυρο και νόμιμο τίτλο ιδιοκτησίας ενός λαού, όταν αυτό προέρχεται από το Θεό και όχι από ανθρώπινες διατάξεις;" Η απάντηση είναι απλή όταν υπάρχουν και άλλα στοιχεία και ντοκουμέντα ανθρώπινης προέλευσης, τα οποία αν και αγνοούνται συστηματικά από ηγέτες κρατών, διεθνείς οργανισμούς, πολιτικούς φορείς και άλλους αρμόδιους, στην πράξη αποδεικνύουν το δίκαιο και νόμιμο δικαίωμα της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ σ’ αυτό τον τόπο σύμφωνα και με τις διεθνείς διατάξεις. Κατά συνέπεια, κάθε αντίθετος ισχυρισμός είναι αβάσιμος και αυθαίρετος και στηρίζεται σε σκοπιμότητες.

3.       Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ: Με τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συνέβησαν μεγάλες εδαφικές ανακατατάξεις, καθόσον σηματοδότησε την πτώση της άλλοτε κραταιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σύμμαχος της οποίας ήταν τότε και η Γερμανία. Οι νικήτριες δυνάμεις, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και οι σύμμαχοί τους, άρχισαν να διαμοιράζουν τα πολεμικά κέρδη τους, όπως συμβαίνει πάντοτε σε παρόμοιες περιπτώσεις από τους νικητές. Πριν ακόμα τερματιστεί επίσημα ο πόλεμος, ο Sir Mark Sykes και ο Charles Picot, εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Γαλλίας, αντίστοιχα, διαμοίρασαν την Οθωμανική αυτοκρατορία στις δύο νικήτριες χώρες τους, αφήνοντας και ένα μικρό κομμάτι στη Ρωσία.

     Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ από τη μοιρασιά πήρε στη δικαιοδοσία της το νότιο μέρος της Μέσης Ανατολής, το οποίο περιελάμβανε και την περιοχή της αποκαλούμενης "Παλαιστίνης". Αξίζει να αναφερθεί για όσους δεν το γνωρίζουν ότι το όνομα "Παλαιστίνη" δόθηκε από τους Ρωμαίους όταν κατέστρεψαν ολοσχερώς την Ιερουσαλήμ και δεν ήθελαν να ακούγονται τα ονόματα Ιουδαία και Ισραήλ, καθόσον οι εξεγέρσεις των Ιουδαίων ήσαν συχνές κι είχαν γίνει ο πονοκέφαλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

     Η ΓΑΛΛΙΑ πήρε ως λάφυρο ολόκληρη την τότε Συρία και τα υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία ήταν τμήμα της Παλαιστίνης και στα Βιβλικά χρόνια αποτελούσαν κλήρο της φυλής Μανασσή. Αργότερα η Γαλλία παραχώρησε την περιοχή του Γκολάν στη Συρία.

     Μετά από τις παραπάνω μοιρασιές το ερώτημα είναι: "Ο όρος κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, που σχετίζεται με το Ισραήλ, ώστε να θεωρείται καταπατητής;" Θα πρέπει να αναφέρουμε κάτι που δεν αμφισβητείται και αποδεικνύεται ιστορικά:

• Στην περιοχή εκείνη ή κάπου αλλού, ποτέ δεν υπήρξε "Παλαιστινιακό κράτος".

• Ποτέ δεν υπήρξε "Παλαιστινιακός λαός". Ο όρος αυτός είναι ένα (τεχνικό) δημιούργημα του Γιασέρ, Αραφάτ, όταν το 1964 δημιούργησε με σύμπραξη και άλλων Αραβικών λαών την PLO, γνωστή ως "Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης". Στόχος της PLO ήταν η καταστροφή του Ισραήλ και η κατάληψη ολόκληρης της Ιερουσαλήμ και όχι να απελευθερώσει ένα κράτος, που δεν υπήρξε ποτέ.

• Ο υποτιθέμενος "Παλαιστινιακός λαός" ποτέ δεν έχει (όχι "είχε") καμιά εθνική εορτή ή κάποιο άλλο ιστορικό εθνικό γεγονός, εκτός από γεγονότα τα οποία προκλήθηκαν από τις οργισμένες αντιδράσεις του απέναντι στον Ισραήλ.

• Από τη μεγάλη καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ. από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες του Βεσπασιανού και του Τίτου και καθ' όλη τη διάρκεια των αιώνων ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ δεν διεκδίκησε την Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσά του, μέχρι το έτος 1967 όπου το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ απελευθέρωσε και το ανατολικό μέρος της, που ιστορικά ήταν η δική του πρωτεύουσα, στην οποία είχε περπατήσει και ο Μεσσίας Ιησούς Χριστός.

4.       Η  ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΠΑΛΦΟΥΡ:  Με την πάροδο του χρόνου η Βρετανία και η Γαλλία άρχισαν να κομματιάζουν και να διαθέτουν τα εδάφη της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατείχαν, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα και τις πιέσεις που αντιμετώπιζαν. Εκείνος που συνέβαλε σημαντικά για να ανοίξει λίγα χρόνια αργότερα ο δρόμος για τη "Διακήρυξη  Μπάλφουρ" ήταν ο διακεκριμένος Ρώσο-Εβραίος επιστήμονας και καθηγητής Βιοχημείας Χαΐμ Βάιτσμαν /Chaim Weizmann (1874-1952), οποίος ως διευθυντής των εργαστηρίων του Βρετανικού ναυαρχείου στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, βοήθησε στην ανάπτυξη των μελετών για τις εκρηκτικές ύλες, όπου ανακάλυψε έναν καινούργιο τρόπο παραγωγής ασετόνης, μια επαναστατική καινοτομία για την παρασκευή εκρηκτικών, που ήταν εξαιρετική βοήθεια για τους Βρετανούς στη διεξαγωγή του πολέμου. Αυτό υπήρξε η αιτία για τη "Διακήρυξη Μπάλφουρ" (2 Νοεμβρίου 1917) που έγινε η βάση για την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ, δίνοντας στους Εβραίους το νόμιμο δικαίωμα να εγκατασταθούν στη γη της Παλαιστίνης ως πατρίδα τους. Σημειωτέον ότι με την ανακήρυξη του κράτους Ισραήλ στις 15.05.1948 ο Χαΐμ Βάιτσμαν ονομάζεται προσωρινός αρχηγός του κράτους του Ισραήλ και την επόμενη χρονιά, στις 19.02.1949 εκλέγεται ο πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ, αξίωμα το οποίο διατήρησε έως τον θάνατό του, το έτος 1952.

     Ονομάσθηκε "Διακήρυξη Μπάλφουρ" από το όνομα του τότε υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Arthur Balfour και στη συνέχεια από τη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ αυτή ακολούθησαν μία σειρά από ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ και ΣΥΝΘΗΚΕΣ, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν και κατοχυρώθηκαν, όπως από τις 3 παρακάτω διεθνείς ενέργειες:

• Συνθήκη της "Κοινωνίας των Εθνών", άρθρο 22 (Απρίλιος 1919).

• Απόφαση του Σαν Ρέμο (25 Απριλίου 1920). Εκχωρείται στη Μεγάλη Βρετανία η προσωρινή διοίκηση της Παλαιστίνης, με σκοπό την ενθάρρυνση της μετανάστευσης των Εβραίων στη γη του Ισραήλ. Στο συνέδριο του Σαν Ρέμο είχε αποφασιστεί τα σύνορα του Ισραήλ να επεκτείνονται πέραν του Ιορδάνη ποταμού, με εδαφική έκταση που θα περιελάμβανε και τη σημερινή Ιορδανία.

• Απόφαση υπ’ αρ. 181 των Ηνωμένων Εθνών (29.11.1947), με την οποία ψήφισαν την επίσημη αναγνώριση του κράτους Ισραήλ και το συγκατέλεξαν στα μέλη του σώματός τους. Η απόφαση αυτή ήταν το θεμέλιο δημιουργίας του κράτους Ισραήλ.

     Όλο το διάστημα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και καθ’ όλη τη διάρκεια του Β'  Παγκόσμιου Πολέμου (1914 - 1945), κι ενώ εκατομμύρια Εβραίοι θανατώνονταν στους θαλάμους αερίων των Ναζί, οι Άραβες της Μέσης Ανατολής προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εκδιώξουν τους Εβραίους από τη γη τους. Οι Βρετανοί, όσο υπήρχαν ακόμα εστίες πολέμου με τους Οθωμανούς και χρειάζονταν τη συνεργασία των Αράβων, κάλυπταν τις βιαιοπραγίες τους και υποχωρούσαν στις πολιτικές τους απαιτήσεις.

    Έτος 1922: Στις αρχές του 1922, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε ένα σχέδιο, που πίστευε ότι θα έλυνε το πρόβλημα ικανοποιώντας και τις δύο πλευρές. Αρνήθηκε όμως να υποχωρήσει στην απαίτηση των Αράβων, οι οποίοι ζητούσαν έντονα την ακύρωση της "Διακήρυξης του Μπάλφουρ", αλλά για να τους κατευνάσει, αφαίρεσε το 76% του εδάφους (ανατολικά του Ιορδάνη), το οποίο είχε δοθεί στους Ισραηλινούς με τη "Διακήρυξη Μπάλφουρ" και το οποίο ήδη είχε αρχίσει να κατοικείται απ’ αυτούς, και το παραχώρησε στους Άραβες. Οι Εβραίοι θα έπρεπε ν’ αρκεστούν στο υπόλοιπο 24% του εδάφους, δυτικά του Ιορδάνη. Αυτό ευχαρίστησε αρχικά τους Άραβες, δεν σταμάτησε όμως τις τρομοκρατικές τους επιθέσεις και την απαίτησή τους για την υπόλοιπη γη, κάτι που βλέπουμε να γίνεται και στις ημέρες μας 3η δεκαετία του 21ου αιώνα.

       Έτος 1930: Η βία και οι ταραχές οδήγησαν τους Βρετανούς σε μια νέα απόφαση το 1930, με την οποία περιόριζαν δραστικά τον αριθμό των Εβραίων που ήθελαν να επιστρέψουν στη γη των πατέρων τους. Η δικαιολογία, ότι ο ερχομός τους θα περιόριζε τις δυνατότητες εργασίας για τους Άραβες, όχι μόνο δεν ευσταθούσε, αλλά αντίθετα λειτουργούσε υπέρ της ευημερίας και των Αράβων, γιατί η εφευρετικότητα των Ισραηλινών είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξει τη μορφή της ερημωμένης γης και να δημιουργήσουν πλούσιες καλλιέργειες, εμπορικά και βιομηχανικά κέντρα και όχι μόνο έδιναν εργασία στους Άραβες, αλλά τους έδιναν και τη δυνατότητα να ζουν σε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συρρέει και να αυξάνεται εκεί κατά πολύ ο Αραβικός πληθυσμός. Ωστόσο οι Βρετανοί ήλπιζαν ότι η απόφαση περιορισμού της επιστροφής των Ιουδαίων στη προγονική τους γη, ήταν ένα μέτρο που θα συντελούσε θετικά στο να σταματήσουν οι βιαιότητες.

       Έτος 1939: Μερικά χρόνια αργότερα, το έτος 1939 και ενώ είχε αρχίσει συστηματικά στην Ευρώπη η γενοκτονία των Εβραίων, που αργότερα ο αριθμός των θανατωθέντων έφθασε στα 6 εκατομμύρια, η Βρετανία περιόρισε και πάλι τον αριθμό των Εβραίων, που θα κατέφευγαν στην Παλαιστίνη σε 10.000 άτομα το χρόνο και για τα επόμενα πέντε χρόνια. Για λίγο μεγαλύτερο αριθμό θα ήταν οι Άραβες οι αρμόδιοι ν’ αποφασίσουν. Ο μόνος τόπος καταφυγής, που θα μπορούσε να δεχτεί όποιον Εβραίο θα κατάφερνε να διαφύγει από την αγωνία του θανάτου, τους αποκλειόταν και αυτό, γιατί το Βρετανικό αίσθημα δικαιοσύνης υποχώρησε μπροστά στο φόβο της Αραβικής τρομοκρατίας.

       Έτη 1943 - 1946: Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν νέες εδαφικές ανακατατάξεις και παραχωρήσεις. Η ΓΑΛΛΙΑ έδωσε το 1943 στον Λίβανο και το 1946 στη Συρία την ανεξαρτησία τους. Η ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ είχε ήδη δώσει το 1932 την ανεξαρτησία στο Ιράκ και στη συνέχεια, το έτος1946, το έκανε και στην Ιορδανία. Κατά συνέπεια, όλα τα κράτη της περιοχής (Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, Ιράκ) με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήσαν ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη. Μόνο οι Ισραηλινοί έμεναν χωρίς να τους δίνεται το δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα τους και της δημιουργίας κράτους, εξαιτίας των Αραβικών βιαιοτήτων, που ήταν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν με κανένα τρόπο την εγκατάστασή τους εκεί. Αυτό προκαλούσε μερικές φορές και τη δική τους δίκαιη αντίδραση. Η Βρετανία στο τέλος απόκαμε και παρέδωσε όλη αυτή την "άλυτη" κατάσταση στην Κοινωνία των Εθνών, την οποία σύντομα διαδέχτηκε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

     Ο ΟΗΕ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την Κοινωνία των Εθνών, αποδέχτηκε τη "Διακήρυξη Μπάλφουρ" και για να υπάρξει λύση του "άλυτου" προβλήματος αποφάσισε να προτείνει τη δημιουργία 2 κρατών. Κατόπιν αυτού, έδωσε στο Ισραήλ ένα πολύ μικρό κομμάτι γης, δημιουργώντας χώρο και για ένα ακόμη Αραβικό κρατίδιο στο λοφώδες έδαφος δυτικά του Ιορδάνη (Ιουδαία και Σαμάρεια), ώστε με 2 ανεξάρτητα κράτη να σταματήσουν οι διαμάχες. Οι μεν ΑΡΑΒΕΣ δεν τον αποδέχτηκαν, γιατί στόχος τους ήταν η κατάκτηση όλης της περιοχής και την ολοκληρωτική εκδίωξη των Εβραίων, το δε ΙΣΡΑΗΛ, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, γι' αυτό συμφώνησε να περιοριστεί σ’ αυτό το μικρό κομμάτι και η πλειοψηφία των μελών του ΟΗΕ ψήφισε την κρατική του ανεξαρτησία και το δέχτηκε ως μέλος του.

     Εντύπωση έκανε το γεγονός, ότι παρ’ όλη την τραγωδία που οδήγησε σε θάνατο 6 εκατομμύρια Εβραίους, πράγμα που είχε γίνει σε όλους γνωστό, η Βρετανία ήταν η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που προτίμησε να απέχει από την ψηφοφορία, όταν μάλιστα η "Διακήρυξη Μπάλφουρ" ήταν καθαρά Βρετανική ενέργεια. Η Ρωσία ψήφισε υπέρ του Ισραήλ και όπως ήταν αναμενόμενο κάθε μουσουλμανική χώρα, η οποία συμμετείχε στον ΟΗΕ ψήφισε εναντίον της πρότασης. Θεωρείται μια καλή συγκυρία για το Ισραήλ το γεγονός ότι οι τότε μουσουλμανικές χώρες και οι φιλικά προσκείμενές τους χώρες, δεν αποτελούσαν την πλειοψηφία στον ΟΗΕ, όπως συμβαίνει σήμερα και κατά συνέπεια δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν τις καταστάσεις, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.  

 

Στις 14 Μάιου του 1948 ο πατέρας- ιδρυτής του έθνους Δαβίδ Μπεν Γκουριόν ανακήρυξε το Ισραήλ ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Από το γεγονός αυτό και μετά η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι μια συνεχή διαμάχη του Ισραήλ με τα γύρω Αραβικά έθνη, όπου στην πράξη μέχρι σήμερα το μεν ΙΣΡΑΗΛ είναι το αμυνόμενο κράτος, τα δε ΑΡΑΒΙΚΑ ΚΡΑΤΗ, με οποιαδήποτε μορφή ενεργούν, είναι οι επιτιθέμενοι.

 

     Μία ημέρα μετά την ανακήρυξη του Ισραήλ σε κράτος, 5 Αραβικά έθνη (Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, Λίβανος και Αίγυπτος) επιτέθηκαν ταυτόχρονα στο μικροσκοπικό και νεογέννητο Ισραήλ, απειλώντας να το καταστρέψουν και να το εξαφανίσουν. Όταν ο καπνός της μάχης διαλύθηκε τα συνασπισμένα κράτη έδειχνε πως είχαν κάποια πολεμικά κέρδη, όπως η Ιορδανία είχε καταλάβει την Ιουδαία και τη Σαμάρεια στη Δυτική όχθη, καθώς και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ενώ η Αίγυπτος είχε καταλάβει την περιοχή της Γάζας, με στόχο τις περιοχές αυτές να τις προσαρτήσουν στα εδάφη τους. Εκείνο που θα πρέπει να επισημανθεί ότι στα εδάφη αυτά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΝΕΝΑΣ "Παλαιστινιακός λαός" για να υπερασπιστεί αυτά τα μέρη από τους επιτιθέμενους. Οι μόνοι κάτοχοι τα προηγούμενα 500 χρόνια ήταν οι Οθωμανοί Τούρκοι και μετά ήταν η Βρετανική Κοινοπολιτεία.   

     Στην πρώτη αυτή σύγκρουση Ισραήλ και Αραβικών κρατών, 4.000 Εβραίοι έχασαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία τους και με την ηρωική τους αντίσταση και θυσία εδραιώθηκε η κυριαρχία του Ισραήλ, το οποίο είχε κερδίσει πλέον το 60% από το έδαφος που προόριζαν οι Βρετανοί για το νέο Αραβικό κρατίδιο που δεν είχαν αποδεχτεί οι Άραβες, απορρίπτοντας την πρόταση του ΟΗΕ. Το Ισραήλ από τον πόλεμο αυτό, τον οποίο δεν προκάλεσε, βγήκε κερδισμένο, έχοντας διευρύνει τα σύνορά του. Κανείς δεν πίστευε ότι υπήρχε περίπτωση να νικήσει το Ισραήλ, καθόσον το θεωρούσαν εξαρχής εξαφανισμένο μπροστά στον τεράστιο εχθρικό στρατό και στο μεγάλο μένος των εχθρών τους.

     Πως μπορούσε ένα μικρό νεοσύστατο κρατίδιο να οργανώσει στρατό και να μπορέσει να εξοπλιστεί πολεμικά, αυτό θεωρητικά, πρακτικά και στρατιωτικά ήταν αδύνατον. Διέθετε μόνο 20 έως 30  χιλιάδες άνδρες, οι οποίοι στην πλειονότητά τους ήσαν αγύμναστοι και πολλοί από τους οποίους μόλις είχαν καταφτάσει στη γη των προγόνων τους, έχοντας γλιτώσει από διωγμούς και από στρατόπεδα θανάτου, ακόμα δεν καταλάβαιναν καλά - καλά ούτε τις διαταγές στα Εβραϊκά. Το αντίθετο, οι 5 επιτιθέμενες Αραβικές χώρες είχαν όλη την άνεση στο χρόνο για τη στρατιωτική τους προετοιμασία. Το γεγονός ότι το νεοσύστατο Ισραήλ άντεξε μια τέτοια επίθεση και βγήκε κερδισμένο απ’ αυτήν, θεωρήθηκε πραγματικό θαύμα, κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει πως ακριβώς συνέβηκε και όλοι μιλούσαν για τον Δαβίδ ενάντια στον Γολιάθ.

 

     Επτά χρόνια αργότερα, στις 29.10.1956, ακολουθεί η 2η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Αραβικών χωρών, όπου το Ισραήλ μέσα σε μια εβδομάδα κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και τη Χερσόνησο του Σινά. Αργότερα όμως, μετά από απαίτηση του ΟΗΕ αποχώρησαν από τα καταληφθέντα εδάφη.

     Το έτος 1967, δεκαεννέα χρόνια αργότερα μετά την πρώτη σύγκρουση του 1948, έχουμε την 3η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των δύο πλευρών. Οι Άραβες ξεκίνησαν την πολεμική σύρραξη, έχοντας λάβει την μεγάλη απόφαση "να ρίξουν τους Ισραηλινούς στη θάλασσα". Τα συνασπισμένα Αραβικά κράτη σε μια στρατηγική κίνηση (κατά τα σχέδιά τους) απέκλεισαν την πρόσβαση του Ισραήλ στην Ερυθρά Θάλασσα, υποχρεώνοντάς το να κάνει όλο τον διάπλου της Αφρικής όποτε θα έπρεπε να κατευθυνθεί προς τις νότιες θάλασσες, προκαλώντας του έτσι έναν οικονομικό στραγγαλισμό.

     Το Ισραήλ όμως από την πλευρά του ενήργησε μεθοδευμένα και αιφνιδιαστικά, που άφησε άφωνο όλον τον κόσμο. Ο Ισραηλινός στρατός, μέσα σε 6 μόνον ημέρες, εξεδίωξαν τους Αιγύπτιους από τη Γάζα και τους Ιορδανούς από την Ιουδαία και Σαμάρεια (Δυτική όχθη), καθώς και από την ανατολική αρχαία Ιερουσαλήμ. Για πρώτη φορά, μετά το 70 μ.Χ, που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ, βρίσκεται και πάλι κάτω από τη φυσική της εξουσία. Σ’ αυτό τον πόλεμο αστραπή, που ο κόσμος τον παρακολουθούσε μη πιστεύοντας πως μπορούσε να είχε συμβεί, κατέλαβε ακόμη τη Χερσόνησο του Σινά και τα πολύ σημαντικά για την προστασία του υψώματα του Γκολάν, τα οποία κατείχε η Συρία και από το ύψος των οποίων του έστελναν συνεχώς ένα ανελέητο σφυροκόπημα και τρομοκρατικές επιθέσεις πάνω στα χωριά και στα κιμπούτς της Γαλιλαίας.

     Όλες αυτές οι κατακτήσεις του Ισραήλ (Γάζα, Ιουδαία και Σαμάρεια, Ιερουσαλήμ, Χερσόνησο Σινά και Υψώματα Γκολάν) έγιναν μόνο σε 6 ημέρες και αυτό ήταν ένα συγκλονιστικό θαύμα. Τα Αραβικά Έθνη, μετά από την πανωλεθρία τους δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υπογράψουν την κατάπαυση του πολέμου, εμμένοντας όμως στη θέση τους να μην αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ και φυσικά, ούτε με παλιά, ούτε και με τα νέα σύνορά του. Εφόσον δεν δέχονται Ισραηλινό κράτος, κατ' επέκταση δεν δέχονται ούτε και τα σύνορά του.

 

3.  Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ "ΓΙΟΜ ΚΙΠΟΥΡ" - 06.10.1973

(4η μεγάλη σύγκρουση)

     Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, είναι γνωστός ως ο "πόλεμος της ημέρας του Εξιλασμού", καθόσον έγινε όταν οι Ισραηλινοί εόρταζαν την "εορτή του Εξιλασμού". Ήταν η 6η κατά σειρά από τις 7 εορτές των Εβραίων και εορταζόταν την 10η του 7ου Εβραϊκού μήνα Τισρί. Πρόκειται για μία σημαντική εορτή και ήταν ημέρα γενικής αργίας, όπου όλοι πήγαιναν στις Συναγωγές και δεν υπήρχε κυκλοφορία στους δρόμους. Τα Αραβικά κράτη, υπό την ηγεσία της Αιγύπτου και της Συρίας, διάλεξαν αυτή την ημέρα στις 06.10.1973 για να επιτεθούν αιφνιδιαστικά στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί, μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, επανέκτησαν αμέσως τον έλεγχο και η αντεπίθεσή τους ήταν αστραπή, προελαύνοντας στα νότια μέχρι το Κάιρο και στα βόρεια μέχρι τη Δαμασκό, φέρνοντας σε αμηχανία τους αντίπαλους, οι οποίοι ζήτησαν μέσω του ΟΗΕ την κατάπαυση των πολεμικών ενεργειών. Η συνθήκη ειρήνης υπογράφηκε τον Μάιο του 1974, όπου το Ισραήλ, αν και ήταν για μία ακόμα φορά νικητής, συμφώνησε σε υποχωρήσεις επειδή επιθυμούσε την ειρήνη. Φυσικά και τη φορά αυτή, όπως τις προηγούμενες, οι Άραβες πάλι δεν δέχτηκαν να αναγνωρίσουν ούτε "κράτος Ισραήλ", ούτε "σύνορα Ισραήλ".

 

     Εκτός από τις παραπάνω 4 μεγάλες συγκρούσεις Ισραήλ και Αραβικών χωρών, τον Ιούνιο του 1982 συνέβηκε και η 5η μεγάλη σύγκρουση, όπου το Ισραήλ κατέλαβε μέρος του Λιβάνου και έδιωξε τις βάσεις της PLO, αλλά μετά από 3 χρόνια, το έτος 1985 αποχώρησε από τα εδάφη αυτά, σε μια ακόμα υποχωρητική ενέργεια για να έλθει ειρήνη στην περιοχή. Το χαρακτηριστικό όλων των μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των 2 πλευρών είναι η υποχωρητικότητα του Ισραήλ από καταληφθέντα εδάφη, κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και παρ' όλα αυτά σήμερα η διεθνής κοινή γνώμη θεωρεί ως "θύτη" το Ισραήλ, που είναι το πραγματικό θύμα και ως "θύμα" τους φανατικούς τρομοκράτες Αραβόφωνους ισλαμιστές, που σκορπίζουν το θάνατο μέχρι τις ημέρες μας.

     Μετά λοιπόν από τις μεγάλες συγκρούσεις, που πάντα κατέληγαν με νίκη των Ισραηλινών δυνάμεων, από την πλευρά των μουσουλμάνων εκδηλωνόταν συνεχώς αυξανόμενη βία κάθε μορφής και ανεξάρτητα την ονομασία που έφεραν οι θύτες. Η 2η ιντιφάντα, η οποία ξεκίνησε το έτος 2000 για το λαό Ισραήλ σήμαινε κάθε είδους τρομοκρατική επίθεση εναντίων Ισραηλινών στόχων, όπως: Ανατίναξη λεωφορείων με αθώους πολίτες μέσα, πυροβολισμοί και μαχαιρώματα σε ανύποπτους πολίτες, ταραχές και μάχες στους δρόμους, ανατινάξεις κτιρίων και οχημάτων, ανθρώπινες ασπίδες, φονικές επιθέσεις σε καταυλισμούς και αγροκτήματα και πλήθος άλλων ενεργειών, ώστε ο κατάλογος να μην τελειώνει.

     Οι ειδικοί αναλυτές στα θέματα αυτά θεωρούσαν αδύνατο να κατασταλεί μια τέτοια μορφή πολέμου και σε αυτό τον τρομοπόλεμο, το Ισραήλ εάν ήθελε να επιβιώσει και να προστατεύσει τους  πολίτες τους, είχε μόνο μία επιλογή, η οποία ήταν να ανταποκριθεί με ανάλογα μέτρα. Έπειτα από το θάνατο 5.800 Αράβων, αυτή η Ιντιφάντα σταμάτησε, όπου 120 βομβιστές από αυτούς είχαν κάνει τον εαυτό τους μάρτυρα (καμικάζι αυτοκτονίας). Το Ισραήλ θρήνησε 1.053 θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων και υπήρξαν και 2.267 τραυματίες. Φυσικά τα νούμερα αυτά έχουν αυξηθεί κατά πολύ, καθόσον μετά την αρχική συγγραφή του παρόντος άρθρου σημειώθηκαν και πολλές άλλες τρομοκρατικές ενέργειες, με κορυφαία αυτή της 7ης Οκτωβρίου 2023, όπου η Χαμάς εισέβαλε σε Ισραηλινό έδαφος, έσφαξε 1.200 ανθρώπους, βίασε γυναίκες, απήγαγε παιδιά, βασάνισε ηλικιωμένους και έφερε πόνο θλίψη σε χιλιάδες οικογένειες.

     Το εύλογο ερώτημα είναι: "Από τις ενέργειες αυτές των ομοεθνών τους, τι κέρδισαν οι Άραβες κάτοικοι της Ιουδαίας και της Σαμάρειας;" Κέρδισαν μια καταρρακωμένη οικονομία, που μόλις πριν είχε αρχίσει να βρίσκεται σε άνθιση, κέρδισαν τους αναγκαστικά καθημερινούς ελέγχους σε όλα τα σημεία εισόδου σε Εβραϊκές περιοχές και κέρδισαν το προστατευτικό τείχος που χτίστηκε για να εμποδίζει τους τρομοκράτες, ένα τοίχος το οποίο η διεθνής γνώμη θεώρησε παράνομο μόνο για το Ισραήλ, αλλά νόμιμο για πολλές άλλες χώρες, οι οποίες το έχουν εφαρμόσει σαν προστασία τους.

 

5.  ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΝΟΡΑ - ΧΑΖΜΠΟΛΑΧ (2006)

     Το Ισραήλ από την ανασύστασή του το 1948, ποτέ δεν έπαψε να πλήττεται και να αντιμετωπίζει τρομοκρατία τόσο συχνά, ώστε μέσα σε ένα άρθρο είναι αδύνατον να αναφερθούν όλες οι περιπτώσεις και για το λόγο αυτό θα περιοριστούμε στα πιο σημαντικά γεγονότα.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις κατά του Ισραήλ έχουν καταγραφεί με λεπτομέρειες στο βιβλίο "ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ" - εκδόσεις "ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ").

     Όταν  οι τρομοκράτες της Χεζμπολάχ άρχισαν να χτυπούν συνεχώς τις Ισραηλινές πόλεις στα βόρεια σύνορά του, το Ισραήλ τους απώθησε και δημιούργησε μια προστατευτική ζώνη στα νότια του Λιβάνου, πολεμώντας τους τρομοκράτες και με τη βοήθεια των Λιβανέζων χριστιανών που υπέφεραν εξίσου από τη Χεζμπολάχ. Το Ισραήλ, κάτω από τη διεθνή πίεση εναντίον του, αναγκάστηκε ν’ αποσυρθεί από αυτή την προστατευτική ζώνη το 2000, αλλά αυτό ήταν ένα στρατηγικό λάθος, γιατί δόθηκε η ευκαιρία στη Χεζμπολάχ να οργανώσει έναν ισχυρό τρομοκρατικό στρατό, καλά εξοπλισμένο από παροχές της Συρίας και του Ιράν και να σφυροκοπεί το Ισραήλ με πυραύλους (4.000 συνολικά), θανατώνοντας 43 άτομα, τραυματίζοντας 1.384 και προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Η όλη αυτή κατάσταση οδήγησε το Ισραήλ σ’ έναν σύντομο πόλεμο, βομβαρδίζοντας τις βάσεις της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό. Ο πόλεμος αυτός διήρκησε σχεδόν ένα μήνα και έμεινε στην ιστορία ως ο "πόλεμος των 34 ημερών". Έληξε στις 11.08.2006 με απόφαση του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

     Η παραπάνω απόφαση ζητούσε την απόσυρση του Ισραήλ και τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ, κάτω από τον έλεγχο των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ. Το παράδοξο είναι ότι, το μεν ΙΣΡΑΗΛ αποσύρθηκε, η δε ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ επανεξοπλίστηκε. Υποστηριζόμενη σήμερα η Χεζμπολάχ από το Ιράν και τη Συρία, διαθέτει πάνω από 40.000 πυραύλους και είναι σε θέση να κατευθύνει 500 με 600 πυραύλους την ημέρα στα βόρεια του Ισραήλ, κάτι που όπως γνωρίζουμε έχει ήδη γίνει.

     Ενώ αποκρύπτεται από τα διεθνή ΜΜΕ, έχει αποκαλυφθεί ότι μεγάλο μέρος του εξοπλισμού της η Χεζμπολάχ αποθηκεύεται σε σχολεία, νοσοκομεία και σπίτια πολιτών, ώστε όποτε τα χτυπούν οι Ισραηλινοί, να ανατινάζονται μαζί τους άμαχοι πολίτες, ιδίως παιδιά. Με τον τρόπο αυτό η Χεζμπολάχ (όπως και η Χαμάς τα επόμενα χρόνια) κερδίζει τη συμπάθεια της κοινής γνώμης, καθιστά το Ισραήλ αντιπαθητικό, το απομονώνει και δυσκολεύει την υπεράσπισή του.

 

6.  ΝΟΤΙΑ ΣΥΝΟΡΑ - ΧΑΜΑΣ (2012)

     Το Ισραήλ το έτος 2005 σε μια μονομερή πράξη ειρηνικής διευθέτησης αποσύρθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας και την παραχώρησε στους Αραβόφωνους ισλαμιστές, που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "Παλαιστίνιους". Η επιχείρηση αυτή είναι γνωστή ως "HitnatKut" (Εβραϊκά "απόσυρση" ή "αποδέσμευση") και ήταν μία ακόμα ενέργεια του Ισραήλ για να επικρατήσει ειρήνη, μόνο που το αποτέλεσμα ήταν το εντελώς αντίθετο. Η Γάζα καταλήφθηκε  ολοκληρωτικά από την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, η οποία στα επόμενα 12 - 15 χρόνια έριξε από τη Γάζα στο νότιο Ισραήλ περισσότερο από 15.000 πυραύλους. Εκτός από τις ζημιές, τους τραυματισμούς και τους θανάτους από τις επιθέσεις αυτές, υπολογίζεται ότι στην πόλη Σντερότ 1500 άτομα υποφέρουν από αγχώδεις καταστάσεις εξαιτίας όλων αυτών και πάνω από το 70% των παιδιών, που ζουν με τέτοιες συνθήκες, υποφέρουν από ψυχολογικά τραύματα, φοβίες και συναισθηματικές πληγές.

     Η τελευταία μεγάλη σύγκρουση με τη Γάζα τον Νοέμβριο του 2012, είχε δώσει μια  προσωρινή ανάσα στο Ισραήλ, αλλά η ηγεσία της Χαμάς δεν έχανε ευκαιρία να δηλώνει ότι ποτέ δεν πρόκειται να δεχτεί την παρουσία του Ισραήλ σ’ αυτά τα εδάφη, γεγονός που σήμαινε ότι δεν επρόκειτο να σταματήσει την τρομοκρατική της δράση εναντίον του, όπως και συνέβηκε αργότερα με την τρομοκρατική επίθεση σε Ισραηλινό φεστιβάλ στις 7 Οκτωβρίου 2023.

     Στον ΟΗΕ οι συσχετισμοί δυνάμεων έχουν αλλάξει και σήμερα, έτος 2025, τα ισλαμικά κράτη υπερτερούν σε αριθμό έναντι των άλλων μη μουσουλμανικών κρατών (χριστιανών, κινέζων, ινδουϊστών, κλπ), με αποτέλεσμα οι μουσουλμάνοι να έχουν στα χέρια τους και ένα ακόμα ισχυρό όπλο ενάντια στο Ισραήλ, που είναι όπλο πολιτικό, όπλο διπλωματίας και αυτό το όπλο τους δίνει υπεροχή στη λήψη αποφάσεων σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Το σχέδιο τους είναι να απομονώσουν το Ισραήλ και να το διασύρουν με συνεχείς κατηγορίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να αγανακτεί εναντίον τους και να λέγει: "Φτάνει πια με αυτούς τους Εβραίους». Με τον τρόπο αυτό επηρεάζουν ισχυρά πολιτικά πρόσωπα και έχουν συμπαρασύρει με το μέρος τους τα διεθνή ΜΜΕ, μικρά και μεγάλα.

     Μετά από όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, βλέπουμε να πλησιάζει η ώρα να εκπληρωθεί ο προφητικός λόγος της Αγίας Γραφής: «Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα. Πάντες όσοι επιφορτισθώσιν αυτόν θέλουσι κατασυντριφθεί, όταν πάντα τα έθνη της γης συναχθώσιν εναντίον αυτής» (Ζαχαρίας ΙΒ/12:3). Ο προφητικός λόγος της Γραφής όμως προλέγει και την ημέρα, κατά την οποία ο λαός Ισραήλ θα σωθεί και ο Θεός θα τον κάνει φως εις τα έθνη: «Εκείνη την ημέρα, λέγει ο Κύριος.....δεν θέλουσι φέρει πλέον την ύβριν των εθνών» (Ιεζεκιήλ ΛΔ/34:29).

 

• 05.1948. Πέντε Αραβικά κράτη (Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, Λίβανος, Αίγυπτος) επιτίθενται κατά του νεοσύστατου κράτους, αλλά ηττώνται κατά κράτος - ολοσχερώς.

• 10.1956: Η Λωρίδα της Γάζας και η Χερσόνησο του Σινά καταλαμβάνονται από το Ισραήλ μέσα σε μία εβδομάδα. Αργότερα κατ' απαίτηση του ΟΗΕ αποχώρησαν.

• 06.1967: Είναι "ο πόλεμος των 6 ημερών". Καταλαμβάνονται η Δυτική Όχθη του Ιορ-δάνη, τα Υψώματα του Γκολάν και η Χερσόνησος του Σινά. Για πρώτη φορά, μετά το 70 μ.Χ, που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ, βρίσκεται και πάλι κάτω από τη φυσική της εξουσία.

• 10.1973: Ο πόλεμος αυτός είναι γνωστός ως "ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ" (ο πόλεμος της "Ημέρας του Εξιλασμού"), όπου ο Ισραήλ επεκτείνει περισσότερο την κυριαρχία του.

• Ιούνιος 1982: Το Ισραήλ καταλαμβάνει μέρος του Λιβάνου και διώχνει τις βάσεις της οργάνωσης ΟΑΠ (PLO). Μετά από 3 χρόνια, το 1985 αποχωρεί από τα εδάφη αυτά.

Εκτός από τις παραπάνω 5 μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ Αραβικών κρατών και Ισραήλ, οι οποίες είναι οι πιο γνωστές, ακολούθησαν 4 ακόμα μεγάλες συγκρούσεις, των οποίων γίναμε μάρτυρες μέσω των ΜΜ, καθόσον αφορούν τη δική μας εποχή:

• Απρίλιος 1996: Η Βηρυτός βομβαρδίζεται για 16 ημέρες, λόγω των συχνών επιθέσεων της Χεζμπολάχ, οι οποίες συνεχίστηκαν και μετά.

• Απρίλιος 2002: Η σύγκρουση αυτή είναι γνωστή ως "οι 30 ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο". Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιχείρηση μετά τον πόλεμο του 1982.

• Αύγουστος 2006: Έχουμε τον "πόλεμο των 34 ημερών" με αλλεπάλληλες επιθέσεις της Χεζμπολάχ, που είχαν σαν αποτέλεσμα και τον βομβαρδισμό της Βηρυτού από το Ισραήλ.

• Δεκ.2008 - Ιαν.2009: Εκδηλώνεται η επιχείρηση "Συμπαγές Μολύβι". Επιθέσεις της Χαμάς και ανταπόδοση από το Ισραήλ.